Hoe belangrijk fosteren (of opvangen) is, wordt bewezen door het verhaal van Wendy.
Wij hebben Wendy jaren, vruchteloos, gepromoot. Op het eind zelfs in een wekelijkse topic op woensdag. Blijkbaar konden we in tekst en beeld niet uitleggen hoe fantastisch zij is.
Toen zij eindelijk de kans kreeg in een tussenhuisje te komen, werd het duidelijk: binnen no time had zij vele interessemeldingen en 5 serieuze kandidaten. Voor Wendy werd alleen de allerbeste gekozen.
En nu? Nu is ze thuis! Voor altijd ❣️ en vragen we jullie het verhaal van Wendy en Isabella te lezen. Bedankt dat je er voor haar was Isabella.
Wendy’s Foster-dagboek
“Daar kwam je, op 11 september (2024) in een reisbench voorzichtig turend door de tralies. We haalden je eruit en je kreeg je ontsnappingstuigje aan. Je dronk een paar slokjes, maar was zo overvallen door je omgeving…
𝗜𝗸 𝗴𝗶𝗻𝗴 𝗻𝗮𝗮𝘀𝘁 𝗷𝗲 𝘇𝗶𝘁𝘁𝗲𝗻 𝗼𝗽 𝗱𝗲 𝗴𝗿𝗼𝗻𝗱 𝗲𝗻 𝗷𝗲 𝗸𝗿𝗼𝗼𝗽 𝘃𝗼𝗼𝗿𝘇𝗶𝗰𝗵𝘁𝗶𝗴 𝘁𝗲𝗴𝗲𝗻 𝗺𝗶𝗷 𝗮𝗮𝗻. Je liep dapper om je heen kijkend door Schiphol alwaar het best druk was. Je had een klein beetje hulp nodig om de lift in te gaan naar de parkeergarage. Je sprong zo de auto in alsof je dat dagelijks deed. In de auto kroop je bijna in me en keek me vol verwachting aan. Ik kriebelde achter je oortjes en je dommelde een beetje weg.
Thuisgekomen bleef je buiten even wachten met mijn collega Jessica die mij in het begin van dit avontuur vergezelde en voor Wendy een bekende was. Jessica komt namelijk regelmatig op de safe haven omdat zij net als ik ook als vrijwilliger voor FTS Paws of Greece werkt.
Ik ging mijn mooie Griek Luca van boven halen en er werd even aan elkaar gesnuffeld en het was van beiden kanten direct ok.
Even stukje lopen om de pootjes te strekken en weer de lift omdat ik in een appartement woon.
Eenmaal binnen moest er natuurlijk gegeten worden, je bleef liggen in de gang en ik gaf je daar een bakje brokjes en wat water. Met smaak en met een snelheid alsof je uitgehongerd was at en dronk je beide bakjes leeg. Ik liet je, wij gingen ook even wat drinken en eten bestellen 𝗲𝗻 𝗱𝗮𝗮𝗿 𝗸𝘄𝗮𝗺 𝗷𝗲, 𝘂𝗶𝘁 𝗷𝗲 𝘇𝗲𝗹𝗳, 𝘃𝗼𝗼𝗿𝘇𝗶𝗰𝗵𝘁𝗶𝗴 𝗿𝗼𝗻𝗱𝗸𝗶𝗷𝗸𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝗸𝗮𝗺𝗲𝗿 𝗯𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝘄𝗮𝗻𝗱𝗲𝗹𝗲𝗻.
Je kwam even bij ons op het balkon en dook daarna Luca’s grote warme orthopedisch bed in.
𝗗𝗲 𝗯𝗹𝗶𝗸 𝗱𝗶𝗲 𝗷𝗲 𝗱𝗮𝗮𝗿𝗯𝗶𝗷 𝗵𝗮𝗱 𝘇𝗮𝗹 𝗶𝗸 𝗻𝗼𝗼𝗶𝘁 𝗺𝗲𝗲𝗿 𝘃𝗲𝗿𝗴𝗲𝘁𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝗼𝗻𝘁𝗿𝗼𝗲𝗿𝗱𝗲 𝗺𝗶𝗷 𝗲𝗻𝗼𝗿𝗺. Voor de eerste keer van je leven lag je comfortabel, veilig en warm.
Die avond nog 1x een klein stukje gelopen en weer terug. Je dook gelijk het bed van Luca weer in, die dat als een heuse gentleman gewoon ook goed vond, je sliep tot de volgende ochtend.
De eerste drie dagen heb je bijna alleen maar geslapen, van het ene bed in het andere of op de bank, alle plekjes vond je heerlijk.
Je kwam eruit om te eten, te drinken of om naar buiten te gaan of even te kijken of we er nog waren.
Wandelen vond je heerlijk, tuigje aandoen snapte je nog niet echt en dacht waarschijnlijk dat het voor mij handig was als je al kwispelend op je buikje ging liggen.
Maar een paar dagen later had je het door en stond je 4 maal per dag kwispelend bij de voordeur.
Je hobbelde zonder angst of stress achter Luca aan de lift in.
Inmiddels had je besloten dat de kleine, vaste rondjes toch niet genoeg waren en bepaalde je je eigen weg. En dat was prima, bij alles wat je deed hield je contact met mij en Luca en je neus krulde bijna om van trots als ik zei “ goed zo meisje”.
Al snel maakten we wandelingen van een uur.
Je wendde aan het verkeer stapje voor stapje, je keek naar de paarden en de kippen in de polder hier vlakbij en ook honden die voor bij kwamen waren geen probleem. Je trok je op aan Luca en als je merkte dat hij maar ook ik okay waren met dat wat langskwam dan was het voor jou ook goed.
Als we mensen tegenkwamen die tegen je spraken werden ze liefdevol door je begroet.
Na een week waren fietsers, brommers, vrachtauto’s, grasmaaiers enz. voor jou normaal.
In huis was je steeds meer gezellig aanwezig, lag vaak bij me op de bank en liet je naar hartenlust knuffelen. In het begin wilde je nog niet echt met Luca spelen, maar jullie gaven elkaar wel likjes van genegenheid, zo schattig. Inmiddels werden je vorderingen en je foto’s van je verblijf hier geüpdatet op ons website en op verhuisdieren.
𝗛𝗲𝘁 𝘄𝗮𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘁𝗲 𝗴𝗲𝗹𝗼𝘃𝗲𝗻 𝗵𝗼𝗲 𝘀𝗻𝗲𝗹 𝗲𝗻 𝗵𝗼𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹 𝗮𝗮𝗻𝗺𝗲𝗹𝗱𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻 𝗲𝗿 𝗶𝗻 𝗸𝗼𝗿𝘁𝗲 𝘁𝗶𝗷𝗱 𝗯𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝗸𝘄𝗮𝗺𝗲𝗻.
Mijn voornemen was dan ook om het allerbeste huisje met de allerbeste mensen te vinden die zouden passen bij jou karaktertje en bij de dingen waarvan ik wist dat je die fijn vond.
Zoals:
- een andere hond,
- een lekkere tuin,
- veel wandelen,
- een thuis met veel liefde,
- warmte en genegenheid en geborgenheid.
Echter van het idee dat je ook weer weg zou gaan kreeg ik een knoop in mijn maag. Het liefst had ik je gehouden, maar ik wist ook dat dat niet kon.
Gelukkig heb ik uit de vele aanmeldingen een geweldige keuze kunnen maken en heb hiermee aan alle wensen die ik voor jou had, kunnen voldoen.
De dag van je vertrek (red. toevallig een woensdag; woensdag met Wendy), je zou in de middag worden opgehaald, begon je spontaan Luca uit te dagen en rausden jullie samen door de kamer, wat een mooi moment.
Wat ben je gegroeid in 14 dagen, wat knap en mooi was dit om mee te maken.
Je werd opgehaald en mijn hart huilde op dat moment. Samen met Luca en de adoptant zijn we meegelopen naar de auto en hebben we je uitgezwaaid zodat hij ook zag dat je echt weg ging en niet de neiging zou hebben om thuis te gaan zoeken.
Toen ik na een wandeling met Luca gemaakt te hebben thuis kwam, huilde mijn hart nog steeds, nou ja, de ene helft. De andere helft was gelukkig en blij, en toen ik een berichtje met foto kreeg van de adoptanten dat jullie thuis waren en dat je tevreden met allemaal op de bank lag, toen lachte mijn hele hart want Wendy was voorgoed thuis.
Ik ben intens blij dat ik dit mooie doch relatief korte avontuur heb mogen ervaren. 𝗭𝗼𝗻𝗱𝗲𝗿 𝘃𝗲𝗿𝘄𝗮𝗰𝗵𝘁𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻 𝗴𝗶𝗻𝗴 𝗶𝗸 𝗲𝗿𝗶𝗻 𝗲𝗻 𝗶𝗸 𝗵𝗲𝗯 𝗲𝗿, 𝗼𝗻𝗱𝗮𝗻𝗸𝘀 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗺𝗶𝘀, 𝗼𝗻𝘁𝘇𝗲𝘁𝘁𝗲𝗻𝗱 𝘃𝗮𝗻 𝗴𝗲𝗻𝗼𝘁𝗲𝗻.
Hoe mooi, maar ook onbegrijpelijk is het dat ze na zoveel maanden gepromoot te zijn, en op het laatst zelfs wekelijks, waar niemand op reageerde, en eenmaal in Nederland binnen 14 dagen geadopteerd is.
Wendy, dankjewel dat je even in mijn leven kwam, je zult toch altijd een beetje mijn lieve hondenmeisje blijven.”
Hij hoort er al helemaal bij.
Auto’s, fietsers, paarden, mensen met aangelijnde honden, hij loopt keurig mee. (Longeerlijn 5m) Op een loslopende hond zonder begeleider reageert hij, blaft, defensieve houding. In beide gevallen kwam er nog wel een begeleider in beeld en toen was het klaar.
