Categorie: Algemeen

Algemeen

Nelly is geadopteerd

Webmaster

Op 26 oktober 2024 verscheen er een artikel op Newsweek, een nieuwswebsite, over onze Nelly (Steffie). Het vertelt hoe ‘Crazy’ Nelly de gewoonte heeft om te gillen elke keer dat ze een mens ziet. Ze roept om aandacht en liefde. Op 27 januari plaatst Newsweek opnieuw een artikel. Maar ditmaal met het heugelijke nieuws dat Nelly eindelijk haar for-ever-home heeft gevonden. Hieronder een vertaling van het artikel.

De hond die liefkozend “Crazy Nelly” wordt genoemd heeft, na vijf jaar wachten en schreeuwen in een asiel in Griekenland, haar thuis gevonden.

Nelly veroverde harten in oktober 2024 toen de stichting for the Strays-Paws of Greece haar verhaal deelde.

De lieve husky mix, die bekend staat om haar “geschreeuw” van opwinding elke keer dat ze een mens ziet, is nu begonnen aan een reis van liefde en gezelschap, dankzij een stel uit het Verenigd Koninkrijk.

Oprichtster van het asiel Petra Brouwer vertelde Newsweek: “In de afgelopen dagen is Nelly van Griekenland naar het Verenigd Koninkrijk gereisd met haar adoptanten, Mick en Ange, die ongelofelijk veel moeite hebben gedaan om haar thuis te brengen.”

Liefde op het eerste gezicht

Mick en Ange ontdekten Nelly via het Newsweek-verhaal over haar en voelden meteen een klik.

Vastbesloten om haar de liefde te geven waar ze om vroeg, begon het koppel aan een intercontinentaal avontuur om dit te realiseren. Vanuit hun huis in Groot-Brittannië reisden ze naar Griekenland om Nelly te ontmoeten. In een vervolgpost op TikTok zei de redder: “Herinner je je Nelly nog? Ze heeft 5 jaar gewacht. Ze gaat vandaag naar huis!!!”

Het was liefde op het eerste gezicht en het stel adopteerde haar. Het asiel nam emotioneel afscheid van Nelly toen ze voor de laatste keer het terrein verliet. “We wachtten hen op om hen te verwelkomen en afscheid te nemen van Nelly,” zei Brouwer.

Nelly is thuis

Nelly en het stel maakten de terugreis door de Kanaaltunnel naar Groot-Brittannië. Na een hotelovernachting zijn ze nu weer thuis met Nelly.

Hier doen we het voor

“Ik ben ongelooflijk blij, dit zijn de momenten waarom we dit doen,” zei Brouwer. “Het redden van dieren en beheren van een opvangcentrum is zo vaak moeilijk en we hebben vaak tegenslagen, maar dit is waarom we volhouden.”

Miljoenen dieren in asielen

In de eerste helft van 2024 kwamen er volgens Shelter Animals Count: 3,12 miljoen dieren binnen in Amerikaanse asielen, een daling ten opzichte van dezelfde periode in 2023. Desondanks blijft het aantal dieren in asielen hoog – in de eerste helft van 2024 kwamen er 322.000 meer huisdieren in asielen dan er uit kwamen.

Griekenland heeft een van de grootste populaties zwerfdieren

Terwijl de VS worstelt met grote aantallen huisdieren in asielen, heeft Griekenland een van de grootste populaties zwerfdieren ter wereld, met naar schatting 3 miljoen zwerfdieren en mogelijk groeiend tot 4 miljoen in de komende jaren.

Ondanks dat de Griekse regering in 2021 nieuwe wetgeving heeft aangenomen die het verplicht stelt om dieren te steriliseren, zijn er nog steeds een groot aantal dieren die het zwaar hebben op straat. Dit zet organisaties zoals Stichting for the Strays – Paws of Greece ertoe aan om te helpen.

Help ook de andere dieren van de stichting aan een thuis!

Hoewel Nelly nu haar happy end heeft, benadrukte Brouwer de voortdurende behoeften van het asiel: “We hebben er meer, te veel, honden zoals Nelly, seniors, langzitters en puppy’s.” Het asiel hoopt dat Nelly’s verhaal anderen zal inspireren om honden te adopteren die al jaren over het hoofd worden gezien.

Lees het artikel

face-of-dog-adopted-after-5-years-in-shelter-melt-hearts-goning-homeDownloaden

Link naar artikel op Newsweek

Maak kennis met nelly, bekijk haar pagina

Ingrid Goedhart en Rusty
Algemeen

Kerstloop voor de zwerfdieren

Webmaster

Op 21 december 2024 – de zaterdag voor kerst – loopt Ingrid Goedhart mee met de 45e editie van de Linschotenloop. Ze loopt dan 10km om donaties op te halen voor de Stichting Save a stray (SAS). En laat dat nou een stichting zijn die we een warm hart toedragen.

Stichting SAS is opgericht door Dayony Goudzwaard en Bianca Slot. Zij kennen de wereld van de zwerfdieren problematiek erg goed. Na zich jaren als vrijwilligers te hebben ingezet voor diverse zwerfdieren organisaties, bleek fundraising hun favoriete bezigheid. Ze besloten te starten als onafhankelijke stichting om zo vele organisaties en particuliere initiatieven te kunnen ondersteunen. In 2021 sloot Ingrid Goedhart aan als derde bestuurslid.

Samenwerking met SAS

SAS biedt hulp door geld te doneren voor o.a. voer, medicatie en dierenarts rekeningen. Daarnaast bestellen ze ook voeding en hulpmiddelen die ze ter plekke laten afleveren. Ze hebben veel persoonlijk contact met rescuers en andere stichtingen in Nederland en België. En zo ook met ons! SAS doneert met regelmaat aan Stichting For the Strays Paws of Greece. En daar zijn we natuurlijk super blij mee.

Rennen voor de dieren

Ingrid liep in 2021 voor het eerst 10 km als fondsenwerver voor de stichting: Happy Dog Maspalomas (HDM), op Gran Canaria. Haar viervoetige vriendje Rusty heeft ze via deze stichting geadopteerd. De warmte op Gran Canaria was wel een uitdaging maar ze heeft het gehaald! Ingrid vond dat ze iets aan haar conditie moest doen en dit was een mooi doel. Ook dit jaar heeft ze zich weer zo’n doel gesteld. Dit keer in Nederland en in de december kou. De loop is rondom de weilanden, dus als het tegenzit met continue tegenwind. Deze 10 km loopt ze voor haar eigen stichting, hopend via die weg weer vele zwerfdieren te kunnen helpen.

Steun Ingrid en geef de dieren een kerstcadeautje

Via onderstaande link kunt u geld doneren op de Bunq rekening van Stichting SAS en zo steunt u indirect ook onze dieren op de safe haven en de zwerfdieren in Griekenland.


Doneer hier aan de kerstloop van Ingrid

Website Stichting SAS

Meer informatie over de Linschotenloop


Ingrid Goedhart en Rusty
Ingrid & Rusty
Algemeen

Nelly in de media

Webmaster

Op 26 oktober 2024 verscheen er een artikel op Newsweek, een nieuwswebsite, over onze Nelly (Steffie). Het vertelt hoe ‘Crazy’ Nelly de gewoonte heeft om te gillen elke keer dat ze een mens ziet. Ze roept om aandacht en liefde.

Nelly (Steffie) geeft een poot. Deze Griekse adoptiehond zit vol liefde en wacht met smart op haar huisje


De Husky-mix ‘huilt’ wanneer er mensen voorbij komen.

Ondanks dat Nelly zo lief en aanhalig is, heeft ze nog steeds geen huisje gevonden en zit ze al 5 jaar op de Safe Haven in Griekenland. Ze werd gevonden toen ze een 4 maanden oud pupje was. Ze was gewond en had bijtwonden van andere honden. Onze Giannis nam haar mee naar zijn huisje in Memi en bracht haar naar de dierenarts.

Ze werd ooit eens geadopteerd maar na een aantal maanden weer teruggebracht wegens gezondheidsproblemen van het baasje. Na haar terugkomst werd het leven voor nelly moeilijker omdat ze steeds aanvaringen had met andere teefjes.

In 2022 ging ze van Giannis’huisje naar de FTS Safe Haven. Hier deelt ze de kennel met haar beste maatje Wii. Ze kunnen het enorm goed met elkaar vinden maar Nelly heeft het meeste behoefte aan menselijke liefde en aandacht.

Bijnaam ‘Crazy Nelly’

De bijnaam ‘Crazy Nelly’ is speels bedoeld. Ze is helemaal niet gek maar wordt zo genoemd door Petra Brouwer en Giannis vanwege haar vocale uitingen af en toe.

Nelly heeft nog steeds geen adoptant

Ondanks haar lievelijke persoonlijkheid heeft Nelly nog steeds geen aandacht van potentiele adoptanten. Petra Brouwer gelooft dat dit komt omdat veel mensen een puppy willen adopteren en ze niet zo veel interesse hebben in de adoptie van een al wat oudere hond.

Het is natuurlijk moeilijk om mensen die haar nog niet hebben ontmoet duidelijk te maken hoe fantastisch en liefdevol ze werkelijk is. Om onze honden in te omschrijven in woorden zodat ze worden opgemerkt is niet eenvoudig.

Griekse adoptiehond Nelly is ook gek op kinderen.

Kindervriendin

Nelly is geweldig met kinderen en andere dieren. Ze heeft een potentiële familie veel te bieden. Ze kan samen met katten en kinderen. We zoeken iemand die veel tijd voor haar heeft. Ze is loyaal en zorgzaam.

Adoptieland

De stichting heeft de voorkeur voor een huisje in Nederland, België of Duitsland waar ze connecties heeft. Maar staat open om andere mogelijkheden te onderzoeken als de juiste match wordt gevonden.

Lees het artikel

Tears-at-How-Dog-in-Shelter-for-5-Years-Calls-Out-to-People-wwwnewsweekcomDownloaden

Link naar artikel op Newsweek

Maak kennis met nelly, bekijk haar pagina

Foto van Isabella en met fosterhond Wendy
Algemeen

Het belang van fosteren

Webmaster

Hoe belangrijk fosteren (of opvangen) is, wordt bewezen door het verhaal van Wendy.
Wij hebben Wendy jaren, vruchteloos, gepromoot. Op het eind zelfs in een wekelijkse topic op woensdag. Blijkbaar konden we in tekst en beeld niet uitleggen hoe fantastisch zij is.
Toen zij eindelijk de kans kreeg in een tussenhuisje te komen, werd het duidelijk: binnen no time had zij vele interessemeldingen en 5 serieuze kandidaten. Voor Wendy werd alleen de allerbeste gekozen.
En nu? Nu is ze thuis! Voor altijd ❣️ en vragen we jullie het verhaal van Wendy en Isabella te lezen. Bedankt dat je er voor haar was Isabella.

Wendy’s Foster-dagboek

“Daar kwam je, op 11 september (2024) in een reisbench voorzichtig turend door de tralies. We haalden je eruit en je kreeg je ontsnappingstuigje aan. Je dronk een paar slokjes, maar was zo overvallen door je omgeving…
𝗜𝗸 𝗴𝗶𝗻𝗴 𝗻𝗮𝗮𝘀𝘁 𝗷𝗲 𝘇𝗶𝘁𝘁𝗲𝗻 𝗼𝗽 𝗱𝗲 𝗴𝗿𝗼𝗻𝗱 𝗲𝗻 𝗷𝗲 𝗸𝗿𝗼𝗼𝗽 𝘃𝗼𝗼𝗿𝘇𝗶𝗰𝗵𝘁𝗶𝗴 𝘁𝗲𝗴𝗲𝗻 𝗺𝗶𝗷 𝗮𝗮𝗻. Je liep dapper om je heen kijkend door Schiphol alwaar het best druk was. Je had een klein beetje hulp nodig om de lift in te gaan naar de parkeergarage. Je sprong zo de auto in alsof je dat dagelijks deed. In de auto kroop je bijna in me en keek me vol verwachting aan. Ik kriebelde achter je oortjes en je dommelde een beetje weg.
Thuisgekomen bleef je buiten even wachten met mijn collega Jessica die mij in het begin van dit avontuur vergezelde en voor Wendy een bekende was. Jessica komt namelijk regelmatig op de safe haven omdat zij net als ik ook als vrijwilliger voor FTS Paws of Greece werkt.

Ik ging mijn mooie Griek Luca van boven halen en er werd even aan elkaar gesnuffeld en het was van beiden kanten direct ok.
Even stukje lopen om de pootjes te strekken en weer de lift omdat ik in een appartement woon.
Eenmaal binnen moest er natuurlijk gegeten worden, je bleef liggen in de gang en ik gaf je daar een bakje brokjes en wat water. Met smaak en met een snelheid alsof je uitgehongerd was at en dronk je beide bakjes leeg. Ik liet je, wij gingen ook even wat drinken en eten bestellen 𝗲𝗻 𝗱𝗮𝗮𝗿 𝗸𝘄𝗮𝗺 𝗷𝗲, 𝘂𝗶𝘁 𝗷𝗲 𝘇𝗲𝗹𝗳, 𝘃𝗼𝗼𝗿𝘇𝗶𝗰𝗵𝘁𝗶𝗴 𝗿𝗼𝗻𝗱𝗸𝗶𝗷𝗸𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝗸𝗮𝗺𝗲𝗿 𝗯𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝘄𝗮𝗻𝗱𝗲𝗹𝗲𝗻.
Je kwam even bij ons op het balkon en dook daarna Luca’s grote warme orthopedisch bed in.
𝗗𝗲 𝗯𝗹𝗶𝗸 𝗱𝗶𝗲 𝗷𝗲 𝗱𝗮𝗮𝗿𝗯𝗶𝗷 𝗵𝗮𝗱 𝘇𝗮𝗹 𝗶𝗸 𝗻𝗼𝗼𝗶𝘁 𝗺𝗲𝗲𝗿 𝘃𝗲𝗿𝗴𝗲𝘁𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝗼𝗻𝘁𝗿𝗼𝗲𝗿𝗱𝗲 𝗺𝗶𝗷 𝗲𝗻𝗼𝗿𝗺. Voor de eerste keer van je leven lag je comfortabel, veilig en warm.

Die avond nog 1x een klein stukje gelopen en weer terug. Je dook gelijk het bed van Luca weer in, die dat als een heuse gentleman gewoon ook goed vond, je sliep tot de volgende ochtend.
De eerste drie dagen heb je bijna alleen maar geslapen, van het ene bed in het andere of op de bank, alle plekjes vond je heerlijk.

Je kwam eruit om te eten, te drinken of om naar buiten te gaan of even te kijken of we er nog waren.
Wandelen vond je heerlijk, tuigje aandoen snapte je nog niet echt en dacht waarschijnlijk dat het voor mij handig was als je al kwispelend op je buikje ging liggen.
Maar een paar dagen later had je het door en stond je 4 maal per dag kwispelend bij de voordeur.
Je hobbelde zonder angst of stress achter Luca aan de lift in.
Inmiddels had je besloten dat de kleine, vaste rondjes toch niet genoeg waren en bepaalde je je eigen weg. En dat was prima, bij alles wat je deed hield je contact met mij en Luca en je neus krulde bijna om van trots als ik zei “ goed zo meisje”.

Al snel maakten we wandelingen van een uur.
Je wendde aan het verkeer stapje voor stapje, je keek naar de paarden en de kippen in de polder hier vlakbij en ook honden die voor bij kwamen waren geen probleem. Je trok je op aan Luca en als je merkte dat hij maar ook ik okay waren met dat wat langskwam dan was het voor jou ook goed.
Als we mensen tegenkwamen die tegen je spraken werden ze liefdevol door je begroet.
Na een week waren fietsers, brommers, vrachtauto’s, grasmaaiers enz. voor jou normaal.

In huis was je steeds meer gezellig aanwezig, lag vaak bij me op de bank en liet je naar hartenlust knuffelen. In het begin wilde je nog niet echt met Luca spelen, maar jullie gaven elkaar wel likjes van genegenheid, zo schattig. Inmiddels werden je vorderingen en je foto’s van je verblijf hier geüpdatet op ons website en op verhuisdieren.

𝗛𝗲𝘁 𝘄𝗮𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘁𝗲 𝗴𝗲𝗹𝗼𝘃𝗲𝗻 𝗵𝗼𝗲 𝘀𝗻𝗲𝗹 𝗲𝗻 𝗵𝗼𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹 𝗮𝗮𝗻𝗺𝗲𝗹𝗱𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻 𝗲𝗿 𝗶𝗻 𝗸𝗼𝗿𝘁𝗲 𝘁𝗶𝗷𝗱 𝗯𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝗸𝘄𝗮𝗺𝗲𝗻.


Mijn voornemen was dan ook om het allerbeste huisje met de allerbeste mensen te vinden die zouden passen bij jou karaktertje en bij de dingen waarvan ik wist dat je die fijn vond.
Zoals:

  • een andere hond,
  • een lekkere tuin,
  • veel wandelen,
  • een thuis met veel liefde,
  • warmte en genegenheid en geborgenheid.


Echter van het idee dat je ook weer weg zou gaan kreeg ik een knoop in mijn maag. Het liefst had ik je gehouden, maar ik wist ook dat dat niet kon.

Gelukkig heb ik uit de vele aanmeldingen een geweldige keuze kunnen maken en heb hiermee aan alle wensen die ik voor jou had, kunnen voldoen.
De dag van je vertrek (red. toevallig een woensdag; woensdag met Wendy), je zou in de middag worden opgehaald, begon je spontaan Luca uit te dagen en rausden jullie samen door de kamer, wat een mooi moment.

Wat ben je gegroeid in 14 dagen, wat knap en mooi was dit om mee te maken.

Je werd opgehaald en mijn hart huilde op dat moment. Samen met Luca en de adoptant zijn we meegelopen naar de auto en hebben we je uitgezwaaid zodat hij ook zag dat je echt weg ging en niet de neiging zou hebben om thuis te gaan zoeken.

Toen ik na een wandeling met Luca gemaakt te hebben thuis kwam, huilde mijn hart nog steeds, nou ja, de ene helft. De andere helft was gelukkig en blij, en toen ik een berichtje met foto kreeg van de adoptanten dat jullie thuis waren en dat je tevreden met allemaal op de bank lag, toen lachte mijn hele hart want Wendy was voorgoed thuis.

Ik ben intens blij dat ik dit mooie doch relatief korte avontuur heb mogen ervaren. 𝗭𝗼𝗻𝗱𝗲𝗿 𝘃𝗲𝗿𝘄𝗮𝗰𝗵𝘁𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻 𝗴𝗶𝗻𝗴 𝗶𝗸 𝗲𝗿𝗶𝗻 𝗲𝗻 𝗶𝗸 𝗵𝗲𝗯 𝗲𝗿, 𝗼𝗻𝗱𝗮𝗻𝗸𝘀 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗺𝗶𝘀, 𝗼𝗻𝘁𝘇𝗲𝘁𝘁𝗲𝗻𝗱 𝘃𝗮𝗻 𝗴𝗲𝗻𝗼𝘁𝗲𝗻.

Hoe mooi, maar ook onbegrijpelijk is het dat ze na zoveel maanden gepromoot te zijn, en op het laatst zelfs wekelijks, waar niemand op reageerde, en eenmaal in Nederland binnen 14 dagen geadopteerd is.

Wendy, dankjewel dat je even in mijn leven kwam, je zult toch altijd een beetje mijn lieve hondenmeisje blijven.”

Algemeen

Een volwassen hond geadopteerd: Zolt (M) +-3 jaar oud

Stichting FTS

Zolt is de eerste van zijn nest, die naar een gouden mandje vertrok. En dat terwijl deze loyale, trouwe Griekse Herder mixjes zulke fantastische karakters hebben en zoveel potentie hebben!
Wij vragen altijd (veel) om updates, maar de adoptanten van Zolt kwamen uit zichzelf met dit mooie bericht, dat wij graag delen:

14 dagen Zolt❤ Hij hoort er al helemaal bij.

Hij heeft al zoveel geleerd.

Wandelen gaat 👍 Auto’s, fietsers, paarden, mensen met aangelijnde honden, hij loopt keurig mee. (Longeerlijn 5m) Op een loslopende hond zonder begeleider reageert hij, blaft, defensieve houding. In beide gevallen kwam er nog wel een begeleider in beeld en toen was het klaar.

In en om huis met Kita gaat prima samen. Ze slapen ook samen in de kamer. Hij weet al dat onze slaapkamer en badkamer verboden gebied is en blijft keurig in de gang liggen wachten. Hij volgt mij overal.

Mijn eerste afwezigheid leidde tot enig protest. Nu ga ik iedere dag weg, fietsen of met de auto op pad en dat gaat nu ook goed. Bezoek oké. Bij onze kleindochter (10j) bleef hij de hele middag op afstand haar volgen, ze was hem te onvoorspelbaar. Tijdens het wandelen liep hij wel steeds naast haar.

Zolt graaft niet in de tuin, maakt niks stuk, we kunnen hem lekker z’n gang laten gaan, kan gewoon allemaal. Knuffelen top maar spelen dat is raar, begrijpt hij nog niks van. En met de dag wordt hij mooier. Glanzende vacht, zachtere haren, witte kraag en staart en ruikt heerlijk nu.

Wij zijn hartstikke wijs met hem en hij volgens mij ook met ons💞

Algemeen

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel VIII

Webmaster

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

In Nederland ging het goed

In totaal is Sara vier weken in Nederland geweest en heeft ze daar nauwelijks hetzelfde gedrag vertoond als in Letland. Dit kan natuurlijk ook komen omdat ze samen was met Ramses, het huis in Nederland vertrouwde en mijn ouders ook vertrouwde. Het was in ieder geval wel duidelijk dat het probleem aan het huis (of de sfeer in huis), in Letland lag.

Even oefenen zonder mij

Tijdens de vier weken dat Sara in Nederland was, ben ik een keer heen en weer naar Letland gevlogen voor examens. In mijn ogen, heeft dit Sara goed gedaan omdat ze zo ook meer zelfvertrouwen zonder mij kreeg. Daarvoor waren we eigenlijk nooit echt apart van elkaar, hoogstens één nachtje. Toen ik weer terug kwam, was ze dolblij! Hoewel ik eigenlijk nog anderhalve week vakantie van school had, besloot ik om zo snel mogelijk met de boot weer terug naar Letland te gaan. Zo kon Sara nog even wennen aan het huis, voordat mijn huisgenoten er waren. Mijn moeder besloot mee te gaan als vakantie en we hebben het enorm gezellig gehad met Sara samen. Sara was ontzettend lief en we hebben lekker gewandeld.

Shoppen met Sara

Op een middag zijn we op nieuwe-tuigjes-jacht gegaan! Sara ging mee de dierenwinkel in. Dat is ze gelukkig gewend, want ik neem haar altijd mee naar de dierenwinkel. Ze mag dan haar eigen botjes uitzoeken. Dat doet ze door in alle bakken te snuffelen en dan stil te staan voor degene die ze wil. Maar tuigjes passen, dat is toch andere koek! Sara gaf er niks om en bleef netjes stil staan. Ik was blij dat ik haar had meegenomen, want met haar dunne maar grote lijf bleek helaas niks te passen.

Alleen thuis oefenen

In die week dat mijn moeder er was, is Sara meerdere keren alleen thuis geweest om te oefenen. Ik heb mijn Letse oma/onderbuurvrouw/huisbaas (multifunctioneel is zij), gevraagd of ze Sara heeft horen blaffen en zij gaf aan niks gehoord te hebben. Trots!

Compleet andere hond

Toen mama eenmaal weg was, kwamen mijn huisgenoten langzaam weer thuis en het bleef goed gaan met Sara. Zelfs mijn huisgenoten zeiden dat Sara zo vrolijk en eigenlijk een compleet andere hond was. Ook was ze minder schuw naar nieuwe mensen toe. Op een avond kwamen er wat nieuwe vrienden bij mij thuis langs, en Sara ging er gewoon kwispelend op af. Ik moet er wel bij zeggen dat het jongens waren; Sara is altijd al meer gericht op mannen dan op vrouwen (dat komt vast door Giannis en Nikos).

Stiekem op de bank

Verder viel het mij op dat de bench echt haar plekje was geworden. Zodra ik naar boven ging, of het huis uit, ging ze gelijk in de bench liggen slapen. In het begin bleef ze daar ook liggen, maar uiteindelijk kwam ik er achter dat ze sneaky, zodra ik uit het zicht was, op de bank ging liggen. Zij dacht dat dit niet mocht, maar dat is gewoon prima dus nu ligt ze daar altijd als ze alleen thuis is.

Universiteit is weer begonnen

Sinds de universiteit weer begonnen was voor mij, bleef alles goed gaan. We zaten in ons eigen ritme, gingen lekker veel naar het bos, Sara kreeg vers eten, was vrolijk en speels.

Loslopen

Ik laat Sara nog niet loslopen. Ze is ontzettend gefocust op vogels en katten. Zodra er eentje in het vizier is, komt Sara in een soort focus waarbij ze mij niet eens meer hoort of mijn snoepjes niet eens meer ziet. Ik ben al een tijdje bezig om dit uit haar te krijgen, of het in ieder geval te verminderen. Ik ben er inmiddels achter dat stampen helpt, ze komt dan uit die focus omdat ze schrikt. Ze begint wel steeds beter te luisteren als ik nee zeg. Steeds vaker doet ze het dan ook niet. Maar ik vind het dus nog te vroeg om haar los te laten.

Later die week kwamen we twee honden tegen waar Sara stapelgek mee is, ze waren op een grasveld aan het spelen. Het is lastig om Sara dan rustig te houden. Dus ik heb de 10 meter lijn eraan gedaan en het vertrouwen maar gegeven. Ze hebben een kwartier achter elkaar aan gerend en Sara luisterde goed! Een tijdje later luisterde Sara nog steeds goed aan de riem, dus eenmaal in het bos…..

Wordt vervolgd!

Algemeen

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel VII

Webmaster

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

Ramses weer naar huis: een groot gemis

Een paar dagen na mijn verjaardag moesten mijn ouders helaas weer richting huis met Ramses. Ik was daar best sneu van natuurlijk, altijd weer lastig, maar ik kwam er achter dat Sara ook echt sneu was. Toen we eenmaal thuis waren, heeft ze eerst vijf minuten rondgelopen (soms zelfs half rennen). Ik kreeg echt het gevoel dat ze op zoek was naar lieve Ramses of mijn ouders. Na vijf minuten kreeg ze door dat ze er echt niet waren en begon het janken. Ik heb haar bij mij op de bank genomen en heerlijk met haar geknuffeld waardoor ze wat gerustgesteld werd. Ze ging daardoor wel slapen maar bleef erg onrustig gedurende de avond.

Weer terug op de bank

Sara raakte alleen compleet in paniek toen ik naar boven ging om te gaan slapen. Ze begon, net als in de middag, onrustig heen en weer te rennen en te zoeken naar mij. Toen ze door had dat ik er niet was, begon ze vrij hard te blaffen. Dit kon ik natuurlijk niet hebben met mijn huisgenoten dus ben ik gauw weer naar beneden gerend om te voorkomen dat de rest wakker werd. Eenmaal weer bij haar was alles goed en werd ze kalm. Ik vond dit zo sneu om te zien, ik werd er gewoon verdrietig van. Daarom besloot ik om mijn dekbed naar beneden te halen en maar weer eens op de bank te slapen. Dit had ik al langere tijd niet gedaan omdat het zo goed ging, maar misschien had Sara het even nodig nu haar broertje weer zomaar weg was. Sara vond het altijd heerlijk als ik beneden sliep want zodra het dekbed op de bank lag, was ik niet de eerste die op de bank was! Ik vond het stiekem natuurlijk ook niet erg om met haar te knuffelen tijdens het slapen, maar de reden waarom vond ik zeker niet leuk. Ik heb zo een paar nachtjes beneden geslapen, tot zondagavond. Op maandag moest ik weer naar de universiteit dus ik wou graag een beter nachtje slaap (op de bank is niet altijd ideaal). Daar dacht Sara alleen anders over want zodra ik boven was om mijn tanden te poetsen begon ze weer luidkeels van zich te laten horen. Dit kon alweer niet vanwege mijn huisgenoten, dus begon ik weer van voren af aan met beneden slapen.

Sara blaft weer

De volgende ochtend werd ik vrolijk wakker gemaakt door Sara en kon de dag beginnen. In de middag had ik als enige van mijn huisgenoten les en dat kreeg ik helaas ook te horen. Sara had de hele boel bij elkaar geblaft toen ik weg was. Dit vond ik echt super vervelend want het ging juist goed de laatste paar weken. Uiteindelijk ging Sara bij alles blaffen zodra ik buiten beeld was. Het was zo erg dat ik nog niet eens naar de wc kon of madame was al aan het blaffen. Natuurlijk heb ik medelijden met haar en wou ik dat ze zich niet zo hoefde te voelen maar na een tijdje begint het ook op je zenuwen te werken.

Verlatingsangst

Toen Sara haar gedrag voor een aantal dagen bleef, besloot ik mij maar eens te verdiepen in verlatingsangst. Sara had veel symptomen, wat mijn vermoeden bevestigde. Na een tijdje lezen kwam ik er achter dat verlatingsangst verhelpen bij Sara ontzettend lastig ging worden. Normaal gesproken hoor je het blaffen te negeren tot ze stoppen en dan is het goed. Dit kon ik echter niet toepassen vanwege mijn huisgenoten… Zo bleef het daarom samen overleven en aanpassen.

Hulp van een voedingsspecialist

Ook had Sara al even wat darmklachten en omdat Sara ook kan blaffen vanwege pijn of ongemak wilde ik toch zoveel mogelijk uitsluiten. Ik maakte een afspraak bij mijn lerares, gespecialiseerd in voeding. Ik wist van onze lessen dat ze altijd graag foto’s van de ontlasting van verschillende dagen wil, dus daar begon ik alvast mee. Best een gekke galerij krijg je dan zo! Tot onze afspraak bleef ik beneden slapen. Verder ging ik zo min mogelijk het huis uit en ging ik bijna alleen weg als Pia mijn ene huisgenoot thuis was. Sara voelde zich zo op haar gemak bij Pia dat ze dan ook rustig was. Ik had mijn huisgenoten wel laten weten dat er soms momenten zijn dat ik het huis uit moet, bijvoorbeeld mijn lessen. De afspraak met mijn lerares was enorm prettig.

Ik voelde mij ontzettend gehoord en ze nam echt alle tijd. Een dierenarts in Nederland zou dit echt nooit doen, maar ik ben twee uur bij mijn lerares binnen geweest om dingen af te spreken. Ik was bang dat het alleen maar over voeding zou gaan terwijl ik ook behoefte had om het over het blaffen te hebben, maar ze had bijna nog meer aandacht aan het blaffen. Haar conclusie was inderdaad vrij snel: verlatingsangst. Ik kreeg ontzettend veel tips, en daarnaast ook kalmerende snoepjes. Voor het voer maakten we de afspraak dat ik over zou stappen op BARF food, Biologically Approved Raw Food, oftewel rauw vlees. Wel moet ik elke keer groente en rijst toevoegen, dus lekker koken voor Sara twee keer in de week! Verder over het blaffen kreeg ik het advies om te werken met een honden trainer, te oefenen met Sara alleen laten en kijken hoe dat ging.

Niets lijkt te helpen

Tot aan de kerstvakantie hebben we van alles geprobeerd maar niks leek te helpen. Bij de kalmerende snoepjes trad na een paar dagen helaas ook gewenning op. Ik heb uiteindelijk zelfs homeopathie geprobeerd, maar helaas. Na een tijdje had ik met mijn huisgenoten afgesproken dat ik zoveel mogelijk thuis blijf maar Sara soms even alleen moet zijn en dan dus gaat blaffen. Dit snapten zij ook wel.

Kerst in Nederland

In totaal ging dit een paar weken zo door totdat ik eindelijk naar Nederland mocht voor kerst. Dit was een enorme opluchting en ik heb dan ook genoten van mijn boottocht met lieve Sara. Eenmaal thuis in Nederland voelde het vertrouwd, veilig, en geruststellend. Mijn ouders zouden mij helpen met mijn lieve vriendinnetje. Ik kreeg hierdoor weer wat meer vertrouwen in Sara en mijn band met haar. Het zou vast goed komen!

Algemeen

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel VI

Webmaster

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

Operatie geslaagd maar probleem niet opgelost

De operatie was geslaagd en het herstel begon, dit ging super. Sara is natuurlijk ook nog jong, dus ze was zo weer op de been. Maar na een week was er eigenlijk nog steeds geen verschil in haar gedrag of het was misschien nog wel erger geworden. Het zat mij heel hoog omdat ik zo ontzettend van Sara hou maar mijn huisgenoten zich zichtbaar steeds meer begonnen te ergeren aan Sara. Ik merkte dat er ook nog steeds pus uit haar vagina kwam, dus het probleem was ook nog niet opgelost helaas..

De dierenarts weet het ook even niet meer

Ik ben weer terug gegaan naar de dierenarts en zij waren ook ten einde raad, er kwam niks uit de testen en de baarmoeder was er inmiddels al uit. Zo ging het een paar weken door, waarbij ik bijna altijd beneden sliep op de bank, zo min mogelijk het huis uit kon, en mij ook steeds slechter begon te voelen over de hele situatie.

Reddende engel uit Nederland

Uiteindelijk is mijn vader een week naar Letland toe gekomen zodat Sara en ik een weekje konden “rusten” bij hem in de Airbnb. Dit was echt een opluchting omdat ik zo minder stress had, en met Sara haar gedrag ging het ook iets beter. Dit kan natuurlijk meerdere reden hebben: ik was minder gestresst dus Sara voelt dat, of papa was vooral met Sara thuis dus ze was minder alleen. Na een weekje ging papa weer naar huis en moesten we weer terug naar mijn huis, waar ik zo tegenop zag.

Puppy vaginitis

Na nog een paar bezoekjes aan de dierenarts kwamen we samen tot de conclusie: puppy vaginitis (ontstoken vagina), iets wat normaal gesproken in puppy’s over gaat wanneer ze hun eerste loopsheid krijgen. Sara heeft de eerste loopsheid niet gehad en daarom krijgt misschien haar lichaam niet het signaaltje dat de vaginitis moet stoppen. In overleg met de dierenarts zouden we het een aantal weken aankijken en anders een vaginoscopy laten doen. Na twee weken was de pus van de ene op de andere dag weg, en daarmee dus ook een stukje stress.

Eindelijk onze draai gevonden

Samen met Sara probeerde ik zoveel mogelijk te werken aan haar gedrag met blaffen en het leek beetje bij beetje beter te gaan. Na ongeveer 1.5 maand hadden Sara en ik onze draai samen gevonden. We wandelden echt wel 3 uur op een dag (Sara genoot hier zo ontzettend van), na elke wandeling samen spelen in de tuin, en daardoor sliep Sara de rest van de dag als we samen thuis waren. Rond oktober waren al Sara haar “gedragsproblemen” verdwenen en ging het ook weer steeds beter tussen mij en mijn huisgenoten.

Feest van het weerzien

Rond half november kwamen mijn ouders op bezoek samen met Ramses voor mijn verjaardag! Onwijs veel zin had ik hier in en ook vooral om te zien hoe de hondjes op elkaar zouden reageren. Toen papa en mama bij mij het hek binnen kwamen met Ramses, ging ik met Sara naar buiten. Ik was best zenuwachtig want Sara is nogal beschermend over ons huis. Nou, dat deed ze ook. Eén blafje en toen herkende ze haar lieve broertje en waren ze allebei door het dolle heen. Het was echt geweldig om te zien (gelukkig hebben we nog videos!) en ik moest bijna huilen van blijdschap. Ook was het voor mij natuurlijk fijn om mijn ouders even hier te hebben na een stressvolle periode. Nadat de honden flink hebben gerend in de tuin en Sara aan Ramses haar huis heeft laten zien, was het tijd om met z’n allen naar het verblijf van papa en mama te gaan. Daar vielen de hondjes, na alles verkennen, als een blok in slaap van alle indrukken. Wat was het heerlijk, de rust in mijn hoofd nu alles goed ging, de honden blij, ik samen met mijn ouders.. Tja, kon toch niet meer mis gaan? Dat dacht ik ook…

Algemeen

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel V

Stichting FTS

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

De vakantie was echt leuk

Op vakantie naar Italië en Zwitserland met Sara was echt zo leuk! Ze heeft het super gedaan, alleen de autorit naar huis vond ze toch minder leuk. Eenmaal thuis was Sara zo blij om Ramses, haar broertje, en mijn ouders te zien. 

Ik mocht bij haar sterilisatie zijn

Een week na de vakantie stond Sara haar sterilisatie gepland! Omdat Sara nogal angstig is voor situaties die ze niet kent, had ik gevraagd of ik met alles bij haar mocht blijven. Het scheelt dat ik de dierenarts goed ken, dus het mocht gelukkig ook. 

Ik studeer diergeneeskunde en ik heb op mijn vrije dagen vaak genoeg meegelopen bij de dierenarts omdat ik het zo leuk en interessant vindt. Daardoor was het voor mij geen probleem om met de operatie van Sara mee te kijken. Ik had verwacht dat het gekker zou zijn om je eigen hond met een tongetje naar buiten op de operatie tafel te zien liggen. Dat had ik al wel eerder gezien, maar toen was ik jonger en was het onze gezinshond. Bij mijn eerste, echte eigen hond was het misschien toch anders, maar dat viel reuze mee. 

Omdat Sara nog steeds aardig dun was, ging de operatie voorspoedig en het was heel grappig om Sara zo verward wakker te zien worden, oeps dat is niet aardig!

Rust houden en een ontsteking

Ik ben na de operatie met Sara, naar het appartement van mijn vriend gegaan. Anders zou Ramses dolgraag willen spelen maar dat mag niet. De taak was om haar 7 tot 10 dagen stil te houden, dat is knap lastig heb ik gemerkt. Alleen diezelfde middag was Sara een beetje beduusd maar pijn leek nergens te bekennen en de volgende dag was Sara alweer de oude. Ik moest haar nog wel echt rustig houden want ondanks dat zij zich goed voelde, deed de wond dat van binnen nog niet. 

Na een aantal dagen begon de wond te ontsteken en ben ik gauw, op vrijdag nog, naar de dierenarts gegaan. Op maandag zouden Sara en ik vertrekken naar haar nieuwe avontuur. Ik kreeg een antibiotica kuur en we konden er weer tegenaan! 

Op naar Letland met Sara

Op maandag ochtend had ik mijn hele auto ingepakt, op naar de boot. De boot zou ons naar Letland brengen, waar ik al twee jaar woon om diergeneeskunde te studeren. Sara deed het voorbeeldig op de boot. Ze heeft veel nieuwe honden vriendjes gemaakt waarvan er eentje zelfs bij ons in de buurt woont in Letland). Daarnaast heeft ze vooral heel veel geslapen! 

Na nog 2,5 uur rijden waren Sara en ik samen bij mij thuis en begon het wennen. Sara was voor haar sterilisatie nog wel eens moeilijk met andere honden en een huisgenootje heeft ook een hond, labrador Theo. Dus dat vond ik nogal spannend.

Een half uur nadat Sara en ik thuis waren, kwam ook Theo thuis en dat ging niet soepel vanaf het begin. Sara was ontzettend beschermend en “die gekke indringer” moest toch echt wel weg! Pia, mijn huisgenootje die de eigenaresse van Theo is, maakte zich er niet zo druk om en na een tijdje waren de hondjes lief met elkaar. Dat ging dus gelukkig ook goed! 

Nu kwam de periode van opnieuw wennen voor Sara, waarbij ze gelukkig nu wel mij als constante factor had en dat maakte dat ze ontzettend aanhankelijk naar mij toe was maar dat vond ik helemaal niet erg. 

Het gaat niet goed met Sara

De eerste twee weken gingen echt goed, en toen kwam er een keerpunt. Eerst kwam ik er achter dat er ineens pus uit Sara haar vagina kwam, wat niet hoort omdat ze gesteriliseerd is. Ik besloot het even aan te kijken, maar het ging maar niet weg. Na een paar dagen was het weekend en het is altijd fijn dat honden op zo’n moment besluiten om zich toch even wat minder te voelen! Sara was het hele weekend futloos, moe, afstandelijk en blafferig. 

Maandag ging ik daarom langs te dierenarts en vanwege ook de pus in haar vagina mocht ik gelijk op afspraak komen omdat het zomaar eens een baarmoederontsteking kon zijn, dit kan levensgevaarlijk zijn. 

Gelijk bloedonderzoek gedaan en een echo gemaakt. Het bloedonderzoek was prima. De echo mocht ik zelf bij zijn omdat het de kliniek is van mijn universiteit en ondanks dat Sara soms even tegenwerkte, deed ze het uiteindelijk super. 

Een nieuwe operatie

Op de echo was niet super goed zichtbaar wat er mis was, alleen dat er iets in haar baarmoeder zat wat daar niet hoorde. Vandaar dat het advies was om de baarmoeder er zo snel mogelijk uit te halen, en zo stond op donderdag de afspraak gepland. 

Blafuitdaging

Ook begon het blaffen erger te worden. Sara was niet alleen overdag aan het blaffen, op gegeven moment ook in de nacht. Ik sliep er slecht van maar dat vond ik nog het minst erg. Ik vond het vervelender dat mijn huisgenoten er ook slecht van sliepen. Daarom sliep ik een tijd beneden op de bank met Sara. 

In overleg met de stichting had ik een aanpak gekozen: zodra ze blaft zou ik haar geruststellen (niet belonen!) en elke dag minder wandelen om alle prikkels beter te kunnen verwerken. Zo bleef ik doorgaan tot de operatie…..

Algemeen

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel IV

Webmaster

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Ze geeft aan dat dit deel moeilijker is om te schrijven, omdat, in haar ogen, er “problemen begonnen met Sara” en zij erover na moest denken “waar het dan mis ging”. Eerlijk… soms is het gewoon drie stappen vooruit en twee achteruit en dat betekent nog altijd… een vooruit!

Lees mee over hun reis:

“Ik ben samen met Sara op zoek gegaan naar iemand gespecialiseerd in gedrag van honden vanwege haar “probleemgedrag”, want wanneer is iets nou probleemgedrag? Zo zou ik het eigenlijk niet willen noemen bij Sara omdat het gewoon een onzeker hondje is die niet weet wat ze met alle prikkels moet doen en eigenlijk dus om hulp vraagt.

Die hulp vinden was echter moeilijker dan gehoopt, ze zaten allemaal al vol voor de komende tijd. Daarom heb ik online bij Nina van Tilbeurgh de cursus voor overprikkelde honden besteld en ben ik daarmee aan de slag gegaan. Ik kan deze cursus echt voor iedereen adviseren omdat je op een andere manier naar je hond moet gaan kijken en zo veel meer dingen ziet die je normaal niet door zou hebben.

Zo bijvoorbeeld de stress signalen van je hond, kun je die herkennen? Ik dacht van wel, maar dat bleek toch niet te kloppen. Veel handelingen van je hond die wij eigenlijk als “gewoon” ervaren, staan eigenlijk voor je hond die jou probeert te vertellen dat hij het even niet meer aankan. Zo ben ik samen met Sara weer vanaf het begin gaan opbouwen. Korte stukjes lopen, steeds hetzelfde rondje. Het ging gelukkig steeds beter met haar. We hadden met ons gezin een weekje weg geboekt in een huisje in Drenthe en eigenlijk twijfelden we of dat wel ging lukken met Sara. Gelukkig is het bij zo’n huisje in het bos erg rustig en dus besloten we om wel te gaan. Die week heeft Sara zo goed gedaan. Lekker rust, weg van al het verkeer, wandelen in de bossen.

Alleen het zien van andere honden was voor haar nog een trigger om te blaffen maar daar waren we op aan het trainen. Halverwege de week had Sara een kleine terugval waarbij ze naar alles en iedereen terug blafte, daar was ik best verdrietig om maar het is vallen en opstaan. Inmiddels had ik door dat je Sara niet gelijk moet uitlaten als je beneden komt omdat ze dan nog vol zit van enthousiasme en ook dat zijn prikkels voor een hond. Daarna ging het beter! Eenmaal weer thuis gingen we op dezelfde manier verder en was Sara een heerlijke puppy die van spelen houdt en lekker veel slaapt. Ook viel bij Sara het kwartje dat andere honden geen gevaar zijn maar juist heel leuk zijn om mee te spelen!

Na een tijdje besloten mijn vader en ik om naar een losloopbos te gaan met de honden. Dit bos is helemaal omheind zodat ze niet weg kunnen rennen maar lekker kunnen spelen. We hadden beide honden wel aan een 10 meter lijn omdat ze het commando “hier” nog niet goed kennen. De lijn hadden we niet vast maar mocht het nodig zijn, konden we onze voet erop zetten. Uiteindelijk kwamen we een hond tegen en was Sara toch niet zo lief dus liepen we gauw verder. Helemaal aan de andere kant van het bos kreeg Sara ineens een ingeving en nam ze een sprint naar de hond die we hiervoor tegen kwamen. Ik heb echt voor mijn leven gerend maar Sara is zoveel sneller en dus vond ik haar al blaffend tegenover die andere hond. Gelukkig trok die hond zich er niks van aan, en Sara namen we gelijk weer mee naar huis. Ik vond het heel lastig dat Sara zo reageerde want het ging net zo goed, en ook nu weer vallen en opstaan maar ik heb er wel eventjes doorheen gezeten als ik eerlijk ben!

Omdat we wisten dat we wel op de goede manier bezig waren, heb ik niks veranderd. Een terugval kan gebeuren, dat is niet erg en zal iedereen overkomen. Mijn vriend en ik zouden Sara ook meenemen op vakantie maar als ze nog zo timide en op zichzelf was, kon ze bij mijn ouders blijven dus dat was nog even afwachten.

Uiteindelijk een aantal dagen voordat wij op vakantie zouden gaan zagen we ineens een complete verandering bij Sara. Waar ze eerst timide, op zichzelf, niet knuffelig en het liefste buiten was, was ze nu veranderd in een super vrolijke hond die graag binnen kwam en heerlijk met je wil knuffelen. Het gaf mij zo’n rust toen ik dat zag! Dus besloten we haar wel mee te nemen op vakantie. Met de auto naar Zwitserland en Italië en oh wat vond ze het geweldig. Het auto rijden was toch wel minder leuk, maar zodra ze het spannend vond kroop ze voorin bij mij op schoot dus dat was prima. We hebben met haar mooie bergwandelingen gemaakt, prachtige stadjes bezocht, en heeeeel veel geknuffeld! Ik heb er zo van genoten. Eén keer op vakantie ging het even mis. We hadden sochtends gezwommen (Sara durft nog niet het water in), en smiddags gingen we naar een heel mooi park met watervallen waar je lekker kon zitten. Ik had zoals elke dag eten, drinken en snoepjes voor Sara mee om op alles voorbereid te zijn. Het eerste half uur vond ze het leuk, lag ze lekker te knagen op een botje en was het relaxed. Opeens ging ze naar alle mensen en honden blaffen en realiseerden wij ons dat het haar nu te veel is. Daarom gingen we terug naar ons huisje en hebben we Sara de hele avond laten slapen toen wij uit eten gingen. De volgende dag was alles weer goed.”