Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.
Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.
Lees mee over hun reis:
De vakantie was echt leuk
Op vakantie naar Italië en Zwitserland met Sara was echt zo leuk! Ze heeft het super gedaan, alleen de autorit naar huis vond ze toch minder leuk. Eenmaal thuis was Sara zo blij om Ramses, haar broertje, en mijn ouders te zien.
Ik mocht bij haar sterilisatie zijn
Een week na de vakantie stond Sara haar sterilisatie gepland! Omdat Sara nogal angstig is voor situaties die ze niet kent, had ik gevraagd of ik met alles bij haar mocht blijven. Het scheelt dat ik de dierenarts goed ken, dus het mocht gelukkig ook.
Ik studeer diergeneeskunde en ik heb op mijn vrije dagen vaak genoeg meegelopen bij de dierenarts omdat ik het zo leuk en interessant vindt. Daardoor was het voor mij geen probleem om met de operatie van Sara mee te kijken. Ik had verwacht dat het gekker zou zijn om je eigen hond met een tongetje naar buiten op de operatie tafel te zien liggen. Dat had ik al wel eerder gezien, maar toen was ik jonger en was het onze gezinshond. Bij mijn eerste, echte eigen hond was het misschien toch anders, maar dat viel reuze mee.
Omdat Sara nog steeds aardig dun was, ging de operatie voorspoedig en het was heel grappig om Sara zo verward wakker te zien worden, oeps dat is niet aardig!
Rust houden en een ontsteking
Ik ben na de operatie met Sara, naar het appartement van mijn vriend gegaan. Anders zou Ramses dolgraag willen spelen maar dat mag niet. De taak was om haar 7 tot 10 dagen stil te houden, dat is knap lastig heb ik gemerkt. Alleen diezelfde middag was Sara een beetje beduusd maar pijn leek nergens te bekennen en de volgende dag was Sara alweer de oude. Ik moest haar nog wel echt rustig houden want ondanks dat zij zich goed voelde, deed de wond dat van binnen nog niet.
Na een aantal dagen begon de wond te ontsteken en ben ik gauw, op vrijdag nog, naar de dierenarts gegaan. Op maandag zouden Sara en ik vertrekken naar haar nieuwe avontuur. Ik kreeg een antibiotica kuur en we konden er weer tegenaan!
Op naar Letland met Sara
Op maandag ochtend had ik mijn hele auto ingepakt, op naar de boot. De boot zou ons naar Letland brengen, waar ik al twee jaar woon om diergeneeskunde te studeren. Sara deed het voorbeeldig op de boot. Ze heeft veel nieuwe honden vriendjes gemaakt waarvan er eentje zelfs bij ons in de buurt woont in Letland). Daarnaast heeft ze vooral heel veel geslapen!
Na nog 2,5 uur rijden waren Sara en ik samen bij mij thuis en begon het wennen. Sara was voor haar sterilisatie nog wel eens moeilijk met andere honden en een huisgenootje heeft ook een hond, labrador Theo. Dus dat vond ik nogal spannend.
Een half uur nadat Sara en ik thuis waren, kwam ook Theo thuis en dat ging niet soepel vanaf het begin. Sara was ontzettend beschermend en “die gekke indringer” moest toch echt wel weg! Pia, mijn huisgenootje die de eigenaresse van Theo is, maakte zich er niet zo druk om en na een tijdje waren de hondjes lief met elkaar. Dat ging dus gelukkig ook goed!
Nu kwam de periode van opnieuw wennen voor Sara, waarbij ze gelukkig nu wel mij als constante factor had en dat maakte dat ze ontzettend aanhankelijk naar mij toe was maar dat vond ik helemaal niet erg.
Het gaat niet goed met Sara
De eerste twee weken gingen echt goed, en toen kwam er een keerpunt. Eerst kwam ik er achter dat er ineens pus uit Sara haar vagina kwam, wat niet hoort omdat ze gesteriliseerd is. Ik besloot het even aan te kijken, maar het ging maar niet weg. Na een paar dagen was het weekend en het is altijd fijn dat honden op zo’n moment besluiten om zich toch even wat minder te voelen! Sara was het hele weekend futloos, moe, afstandelijk en blafferig.
Maandag ging ik daarom langs te dierenarts en vanwege ook de pus in haar vagina mocht ik gelijk op afspraak komen omdat het zomaar eens een baarmoederontsteking kon zijn, dit kan levensgevaarlijk zijn.
Gelijk bloedonderzoek gedaan en een echo gemaakt. Het bloedonderzoek was prima. De echo mocht ik zelf bij zijn omdat het de kliniek is van mijn universiteit en ondanks dat Sara soms even tegenwerkte, deed ze het uiteindelijk super.
Een nieuwe operatie
Op de echo was niet super goed zichtbaar wat er mis was, alleen dat er iets in haar baarmoeder zat wat daar niet hoorde. Vandaar dat het advies was om de baarmoeder er zo snel mogelijk uit te halen, en zo stond op donderdag de afspraak gepland.
Blafuitdaging
Ook begon het blaffen erger te worden. Sara was niet alleen overdag aan het blaffen, op gegeven moment ook in de nacht. Ik sliep er slecht van maar dat vond ik nog het minst erg. Ik vond het vervelender dat mijn huisgenoten er ook slecht van sliepen. Daarom sliep ik een tijd beneden op de bank met Sara.
In overleg met de stichting had ik een aanpak gekozen: zodra ze blaft zou ik haar geruststellen (niet belonen!) en elke dag minder wandelen om alle prikkels beter te kunnen verwerken. Zo bleef ik doorgaan tot de operatie…..
