Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.
Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.
Lees mee over hun reis:
Operatie geslaagd maar probleem niet opgelost
De operatie was geslaagd en het herstel begon, dit ging super. Sara is natuurlijk ook nog jong, dus ze was zo weer op de been. Maar na een week was er eigenlijk nog steeds geen verschil in haar gedrag of het was misschien nog wel erger geworden. Het zat mij heel hoog omdat ik zo ontzettend van Sara hou maar mijn huisgenoten zich zichtbaar steeds meer begonnen te ergeren aan Sara. Ik merkte dat er ook nog steeds pus uit haar vagina kwam, dus het probleem was ook nog niet opgelost helaas..
De dierenarts weet het ook even niet meer
Ik ben weer terug gegaan naar de dierenarts en zij waren ook ten einde raad, er kwam niks uit de testen en de baarmoeder was er inmiddels al uit. Zo ging het een paar weken door, waarbij ik bijna altijd beneden sliep op de bank, zo min mogelijk het huis uit kon, en mij ook steeds slechter begon te voelen over de hele situatie.
Reddende engel uit Nederland
Uiteindelijk is mijn vader een week naar Letland toe gekomen zodat Sara en ik een weekje konden “rusten” bij hem in de Airbnb. Dit was echt een opluchting omdat ik zo minder stress had, en met Sara haar gedrag ging het ook iets beter. Dit kan natuurlijk meerdere reden hebben: ik was minder gestresst dus Sara voelt dat, of papa was vooral met Sara thuis dus ze was minder alleen. Na een weekje ging papa weer naar huis en moesten we weer terug naar mijn huis, waar ik zo tegenop zag.
Puppy vaginitis
Na nog een paar bezoekjes aan de dierenarts kwamen we samen tot de conclusie: puppy vaginitis (ontstoken vagina), iets wat normaal gesproken in puppy’s over gaat wanneer ze hun eerste loopsheid krijgen. Sara heeft de eerste loopsheid niet gehad en daarom krijgt misschien haar lichaam niet het signaaltje dat de vaginitis moet stoppen. In overleg met de dierenarts zouden we het een aantal weken aankijken en anders een vaginoscopy laten doen. Na twee weken was de pus van de ene op de andere dag weg, en daarmee dus ook een stukje stress.
Eindelijk onze draai gevonden
Samen met Sara probeerde ik zoveel mogelijk te werken aan haar gedrag met blaffen en het leek beetje bij beetje beter te gaan. Na ongeveer 1.5 maand hadden Sara en ik onze draai samen gevonden. We wandelden echt wel 3 uur op een dag (Sara genoot hier zo ontzettend van), na elke wandeling samen spelen in de tuin, en daardoor sliep Sara de rest van de dag als we samen thuis waren. Rond oktober waren al Sara haar “gedragsproblemen” verdwenen en ging het ook weer steeds beter tussen mij en mijn huisgenoten.
Feest van het weerzien
Rond half november kwamen mijn ouders op bezoek samen met Ramses voor mijn verjaardag! Onwijs veel zin had ik hier in en ook vooral om te zien hoe de hondjes op elkaar zouden reageren. Toen papa en mama bij mij het hek binnen kwamen met Ramses, ging ik met Sara naar buiten. Ik was best zenuwachtig want Sara is nogal beschermend over ons huis. Nou, dat deed ze ook. Eén blafje en toen herkende ze haar lieve broertje en waren ze allebei door het dolle heen. Het was echt geweldig om te zien (gelukkig hebben we nog videos!) en ik moest bijna huilen van blijdschap. Ook was het voor mij natuurlijk fijn om mijn ouders even hier te hebben na een stressvolle periode. Nadat de honden flink hebben gerend in de tuin en Sara aan Ramses haar huis heeft laten zien, was het tijd om met z’n allen naar het verblijf van papa en mama te gaan. Daar vielen de hondjes, na alles verkennen, als een blok in slaap van alle indrukken. Wat was het heerlijk, de rust in mijn hoofd nu alles goed ging, de honden blij, ik samen met mijn ouders.. Tja, kon toch niet meer mis gaan? Dat dacht ik ook…
