Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.
Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.
Lees mee over hun reis:
Ramses weer naar huis: een groot gemis
Een paar dagen na mijn verjaardag moesten mijn ouders helaas weer richting huis met Ramses. Ik was daar best sneu van natuurlijk, altijd weer lastig, maar ik kwam er achter dat Sara ook echt sneu was. Toen we eenmaal thuis waren, heeft ze eerst vijf minuten rondgelopen (soms zelfs half rennen). Ik kreeg echt het gevoel dat ze op zoek was naar lieve Ramses of mijn ouders. Na vijf minuten kreeg ze door dat ze er echt niet waren en begon het janken. Ik heb haar bij mij op de bank genomen en heerlijk met haar geknuffeld waardoor ze wat gerustgesteld werd. Ze ging daardoor wel slapen maar bleef erg onrustig gedurende de avond.
Weer terug op de bank
Sara raakte alleen compleet in paniek toen ik naar boven ging om te gaan slapen. Ze begon, net als in de middag, onrustig heen en weer te rennen en te zoeken naar mij. Toen ze door had dat ik er niet was, begon ze vrij hard te blaffen. Dit kon ik natuurlijk niet hebben met mijn huisgenoten dus ben ik gauw weer naar beneden gerend om te voorkomen dat de rest wakker werd. Eenmaal weer bij haar was alles goed en werd ze kalm. Ik vond dit zo sneu om te zien, ik werd er gewoon verdrietig van. Daarom besloot ik om mijn dekbed naar beneden te halen en maar weer eens op de bank te slapen. Dit had ik al langere tijd niet gedaan omdat het zo goed ging, maar misschien had Sara het even nodig nu haar broertje weer zomaar weg was. Sara vond het altijd heerlijk als ik beneden sliep want zodra het dekbed op de bank lag, was ik niet de eerste die op de bank was! Ik vond het stiekem natuurlijk ook niet erg om met haar te knuffelen tijdens het slapen, maar de reden waarom vond ik zeker niet leuk. Ik heb zo een paar nachtjes beneden geslapen, tot zondagavond. Op maandag moest ik weer naar de universiteit dus ik wou graag een beter nachtje slaap (op de bank is niet altijd ideaal). Daar dacht Sara alleen anders over want zodra ik boven was om mijn tanden te poetsen begon ze weer luidkeels van zich te laten horen. Dit kon alweer niet vanwege mijn huisgenoten, dus begon ik weer van voren af aan met beneden slapen.
Sara blaft weer
De volgende ochtend werd ik vrolijk wakker gemaakt door Sara en kon de dag beginnen. In de middag had ik als enige van mijn huisgenoten les en dat kreeg ik helaas ook te horen. Sara had de hele boel bij elkaar geblaft toen ik weg was. Dit vond ik echt super vervelend want het ging juist goed de laatste paar weken. Uiteindelijk ging Sara bij alles blaffen zodra ik buiten beeld was. Het was zo erg dat ik nog niet eens naar de wc kon of madame was al aan het blaffen. Natuurlijk heb ik medelijden met haar en wou ik dat ze zich niet zo hoefde te voelen maar na een tijdje begint het ook op je zenuwen te werken.
Verlatingsangst
Toen Sara haar gedrag voor een aantal dagen bleef, besloot ik mij maar eens te verdiepen in verlatingsangst. Sara had veel symptomen, wat mijn vermoeden bevestigde. Na een tijdje lezen kwam ik er achter dat verlatingsangst verhelpen bij Sara ontzettend lastig ging worden. Normaal gesproken hoor je het blaffen te negeren tot ze stoppen en dan is het goed. Dit kon ik echter niet toepassen vanwege mijn huisgenoten… Zo bleef het daarom samen overleven en aanpassen.
Hulp van een voedingsspecialist
Ook had Sara al even wat darmklachten en omdat Sara ook kan blaffen vanwege pijn of ongemak wilde ik toch zoveel mogelijk uitsluiten. Ik maakte een afspraak bij mijn lerares, gespecialiseerd in voeding. Ik wist van onze lessen dat ze altijd graag foto’s van de ontlasting van verschillende dagen wil, dus daar begon ik alvast mee. Best een gekke galerij krijg je dan zo! Tot onze afspraak bleef ik beneden slapen. Verder ging ik zo min mogelijk het huis uit en ging ik bijna alleen weg als Pia mijn ene huisgenoot thuis was. Sara voelde zich zo op haar gemak bij Pia dat ze dan ook rustig was. Ik had mijn huisgenoten wel laten weten dat er soms momenten zijn dat ik het huis uit moet, bijvoorbeeld mijn lessen. De afspraak met mijn lerares was enorm prettig.
Ik voelde mij ontzettend gehoord en ze nam echt alle tijd. Een dierenarts in Nederland zou dit echt nooit doen, maar ik ben twee uur bij mijn lerares binnen geweest om dingen af te spreken. Ik was bang dat het alleen maar over voeding zou gaan terwijl ik ook behoefte had om het over het blaffen te hebben, maar ze had bijna nog meer aandacht aan het blaffen. Haar conclusie was inderdaad vrij snel: verlatingsangst. Ik kreeg ontzettend veel tips, en daarnaast ook kalmerende snoepjes. Voor het voer maakten we de afspraak dat ik over zou stappen op BARF food, Biologically Approved Raw Food, oftewel rauw vlees. Wel moet ik elke keer groente en rijst toevoegen, dus lekker koken voor Sara twee keer in de week! Verder over het blaffen kreeg ik het advies om te werken met een honden trainer, te oefenen met Sara alleen laten en kijken hoe dat ging.
Niets lijkt te helpen
Tot aan de kerstvakantie hebben we van alles geprobeerd maar niks leek te helpen. Bij de kalmerende snoepjes trad na een paar dagen helaas ook gewenning op. Ik heb uiteindelijk zelfs homeopathie geprobeerd, maar helaas. Na een tijdje had ik met mijn huisgenoten afgesproken dat ik zoveel mogelijk thuis blijf maar Sara soms even alleen moet zijn en dan dus gaat blaffen. Dit snapten zij ook wel.
Kerst in Nederland
In totaal ging dit een paar weken zo door totdat ik eindelijk naar Nederland mocht voor kerst. Dit was een enorme opluchting en ik heb dan ook genoten van mijn boottocht met lieve Sara. Eenmaal thuis in Nederland voelde het vertrouwd, veilig, en geruststellend. Mijn ouders zouden mij helpen met mijn lieve vriendinnetje. Ik kreeg hierdoor weer wat meer vertrouwen in Sara en mijn band met haar. Het zou vast goed komen!
