Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel III

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Ze geeft aan dat dit deel moeilijker is om te schrijven, omdat, in haar ogen, er “problemen begonnen met Sara” en zij erover na moest denken “waar het dan mis ging”. Eerlijk… soms is het gewoon drie stappen vooruit en twee achteruit en dat betekent nog altijd… een vooruit!

Lees mee over hun reis:

“Na twee uur rijden, waarbij de hondjes alleen maar hebben geslapen van alle spanningen, kwamen we dan thuis aan. Voordat ik weg ging naar Griekenland had ik alles hondproof gemaakt, daarnaast was mijn broer ook thuis. We vonden het heel spannend hoe dat zou gaan met de kat, maar op de Safe Haven konden Sara en Ramses goed met katten. Het eerste wat beide honden deden toen ze binnen kwamen was drinken, ze hadden ontzettende dorst en dat snap ik wel want ze hadden zo’n lange reis achter de rug. Vervolgens kwam alle spanning er bij Sara uit door gelijk op de keukenvloer te plassen, stiekem vond ik het wel een beetje grappig. Maar toen ik mij vervolgens omdraaide, zat Ramses in de keuken te poepen! Ik kwam niet meer bij van het lachen! Mijn broer had ook zijn kat meegenomen naar ons huis om de hondjes te ontmoeten. We hadden dit overlegd met de mensen van FTS, omdat zo de hondjes leren dat Mali de kat onderdeel is van het huis en het gezin. We wisten dat de honden met katten kunnen, maar Mali valt honden aan dus we waren erg benieuwd. Zodra Mali de honden zag, kreeg ze hele grote ogen en weg was ze. Die hebben we twee dagen niet meer beneden gezien maar uiteindelijk raken ze wel aan elkaar gewend.

We hadden van de stichting al een goed beeld gekregen van hoe de eerste weken eruit gaan zien, vooral niet teveel doen. De eerste week bestond dus vooral uit de honden lekker hun gang laten gaan en alles laten ontdekken. Dat was ook zeker wel nodig want alles was spannend en eng. Om maar een paar voorbeelden te noemen van wat er allemaal eng was: keukenlades die open en dicht gaan, prullenbak open en dicht, televisie, koffiezetapparaat en ga zo maar door. In eerste instantie mocht ik de honden niet samen eten geven omdat ze nog wel eens baknijd kunnen hebben, maar na twee keer eten geven had ik al door dat het prima ging tussen die twee en kregen ze lekker samen eten. Dan moest ik af en toe wel scheidsrechtertje spelen, maar ruzie kregen ze nooit! Ik sliep de eerste nachten beneden op een matras zodat het wat minder spannend was. Ze kwamen allebei elke nacht dicht tegen mij aan liggen op het matras, dat vond ik natuurlijk totaal niet erg. De eerste paar dagen was het vooral veel in de tuin leven om te zorgen dat er binnen geen ongelukjes gebeurden en gelukkig hadden we prachtig weer. Die ongelukjes zijn eigenlijk nauwelijks gebeurd want ze hadden al snel door dat zoiets buiten hoort.

Na vier dagen kwamen mijn ouders terug van vakantie. Dit was weer nieuw en spannend, iets wat vooral indruk maakte op Sara. Ramses is een allemansvriendje en hoe meer gezelschap hoe beter. Al vrij snel kregen we de indruk dat Ramses zijn nieuwe leventje compleet omarmt had, maar dat het voor Sara moeilijker is om te schakelen en dus gaven we haar die ruimte. Anderhalve week hebben wij ze alleen maar binnen of in de tuin gelaten om te wennen aan alles. Toen begon Sara ontzettend veel interesse te krijgen naar wat er achter zich toch allemaal achter het hek afspeelt. Ik had al een aantal dagen geoefend met het tuigje om hun kop heen doen en dus besloten we na anderhalve week om te proberen de eerste stapjes buiten het hek te zetten. De allereerste keer was niet zo’n succes en eigenlijk is dat ook wel logisch. Waar eerst grote interesse was voor het hek, waren beide hondjes verstijfd toen het hek dan eenmaal open ging. Door middel van brokjes hebben we nog geprobeerd ze buiten het hek te lokken maar dit was echt nog te veel. Helaas, tuigjes weer af en volgende dag opnieuw! Sara en Ramses konden gelukkig hun energie goed kwijt door met elkaar te spelen.

De volgende dag deden we een nieuwe poging, die wel iets succesvoller was. Ze gingen allebei buiten het hek en we hebben zelfs een rondje om de parkeerplaats bij ons achter gedaan. Ik was echt blij dat ze het durfden! Sara vond het zelfs zo leuk dat ze dit keer niet meer terug het hek in wou! Het is wel heel belangrijk om daarna de hondjes rust te geven zodat ze lekker alles kunnen verwerken. Zo bouwden we elke dag steeds iets meer op. We bleven in het begin bij het kleine rondje, maar eigenlijk elke dag plakten we er een klein stukje bij aan.

Als ik daar nu aan terug denk hadden we dit anders moeten aanpakken: zodra je denkt dat je hond het rondje niet meer spannend vindt, loop het echt nog een paar keer op verschillende momenten om er zeker van te zijn dat het goed zit. De stichting vertelt dit ook aan iedereen en het is dus echt niet overdreven!

Terwijl de hondjes zich super gedroegen, redelijk aten en super speels waren, ging het twee weken na aankomst in Nederland ineens minder goed met Sara. We waren erg optimistisch en besloten die dag dat we ook wel 3x op één dag het kleine rondje konden lopen om zo het ritme erin te krijgen. Dat waren natuurlijk al heel veel prikkels voor de honden, maar daarnaast kregen we ook nog onverwachts bezoek in de avond. We hadden mijn oma en mijn beste vriendin al eens over de vloer gehad omdat zij vaak bij ons zijn, alleen dit keer kwamen mijn oom en tante met neefje, nichtje en de hond. We waren benieuwd hoe het zou gaan dus waagden de gok. Sara was heel waaks en heeft vijf minuten geblaft tegen de andere hond, daarna was het goed. Ramses vond het alleen maar spannend. Al met al ging het best goed, totdat het bezoek weg was en Sara ineens vreselijk begon te blaffen naar werkelijk alles en iedereen. We besloten het even aan te kijken maar de volgende dag bleef het aanhouden. Daarom hebben we een heel weekend lang niks meer met Sara gedaan. We hebben haar niet uitgelaten, ook niet eens geprobeerd om de riem om te doen. Eerst probeerden we haar zoveel mogelijk binnen te houden omdat we vonden dat ze dat ook moet leren, alleen was Sara liever zelf buiten dus hebben we dat uiteindelijk maar laten gaan waardoor we haar de hele dag bijna niet zagen. Na het weekend wilden we toch weer proberen om met Sara te gaan wandelen dus gingen we er weer voor. Ze was nog steeds erg aan het blaffen naar andere honden dus gingen we zoveel mogelijk naar rustigere plekken. Bij ons thuis was ze ook meer aan het blaffen in de tuin en binnen komen zat er niet in. Dit hebben we zo eventjes aangekeken, tot er een moment kwam dat we actie moesten gaan ondernemen omdat het niet langer zo ging.”

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel II

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

Na twee lange maanden vloog ik dan eindelijk naar Griekenland en gingen we op bezoek bij Giannis en Nikos op de Safe Haven. Met zoveel honden keek ik mijn ogen uit en had ik de tijd van mijn leven, maar de enige twee hondjes die juist niet naar ons toe kwamen, waren die van ons. We moesten dus hun vertrouwen winnen, en dat lukte uiteindelijk!

Het eerste wat ik zei toen ik Sara had aangeraakt: “wat is ze zacht!”. Ik was echt super enthousiast en dat gevoel bleef nog wel een tijd hangen. Ik had mijn nieuwe maatje voor het eerst mogen ontmoeten!

De Safe Haven was echt beter voor elkaar dan we dachten. De honden waren allemaal heel gek met Giannis en Nikos en toonden veel respect. Giannis kende ze allemaal bij naam en het verbaasde mij dat ze ook nog eens bijna altijd naar hem luisterden. De mannen staken hart en ziel in de Safe Haven, ik zou er zo weer heen gaan om ze te helpen! Mensen die in de buurt op vakantie gaan zouden allemaal moeten overwegen om in ieder geval een dagje langs te gaan om te helpen vind ik, want al die liefde wordt een mens toch vrolijk van! Het is daar misschien warm weer, maar als werken zou het niet voelen als je ieder moment knuffels kan krijgen.

Samen met mijn ouders zijn we ongeveer een uurtje geweest. Daarna moest ik wéér wachten want mijn vlucht terug ging pas over twee dagen.. Dus heb ik maar wat afleiding gezocht door leuke dingen te doen.

Toen was het zaterdag 3 juni en mocht ik dan onze schatjes meenemen! We hadden ’s ochtends afgesproken bij de Safe Haven met Giannis, hij zou de honden meenemen naar het vliegveld en dus reden we achter hem en Nikos aan. Natuurlijk op Griekse stijl want de vaart zat er goed in, maar we zijn veilig aangekomen. Eenmaal daar stond er een behoorlijke rij maar daar wist Giannis wel raad mee gelukkig! Hij ging gewoon de rij voorbij en liep rechtstreeks naar de incheckbalie. Altijd handig als je iemand meeneemt die door het airport personeel al herkend wordt en dit dus geen probleem was. De lange rij achter ons was het er wat minder mee eens, daar konden wij helaas niets aan doen. Ik had wel het idee dat ze begrepen dat het spannend voor de honden was, en dat ze daarom niet echt heel moeilijk deden. De honden zaten natuurlijk allebei apart in een reisbench en ze vonden het mega spannend. We moesten de boxen op de band leggen waar normaal ook de koffers op gaan en ik dacht eerst dat dit alleen was om te wegen maar de boxen gaan dan ook met de lopende band naar achteren! Ze waren wel super lief van het personeel want de medewerkster deed de band heel zachtjes en riep om naar achteren dat er een hond aan kwam zodat ze goed opgevangen werden. Nadat Sara en Ramses beiden door hun douane heen waren, zei de medewerkster dat alles goed was en gingen Giannis en Nikos weer gauw terug naar alle andere lieve hondjes op de Safe Haven.

Ik had echt nog ruim de tijd maar liever te vroeg dan te laat en daarom zei ik alvast gedag tegen mijn ouders en ging ik door de douane. Mijn ouders zouden nog vier dagen vakantie vieren en dan thuiskomen bij mij en twee nieuwe huisgenootjes! Helaas had mijn vlucht wel iets vertraging en daar baalde ik nogal van want ik was dood zenuwachtig. Ik was zo bang dat de hondjes per ongeluk niet mee zouden komen in het vliegtuig, of dat het niet goed met ze zou gaan. Toen we eindelijk ons vliegticket konden laten scannen, vroeg ik aan de medewerkster of het goed gaat met de hondjes en of ze wel mee komen. Zij was zo vriendelijk om mij even mee te nemen naar Sara en Ramses. Daar gaf ik ze een troostend woordje maar veel reactie was er niet want alles was te spannend en eigenlijk kenden ze mij helemaal niet natuurlijk. Eenmaal in het vliegtuig vroeg ik aan de steward of hij voor vertrek nog even wou controleren of de hondjes daadwerkelijk in het vliegtuig zitten, dit zou hij doen. De FTS organisatie had dat als tip meegegeven omdat het sneu zou zijn als de honden achterblijven. De steward zou het controleren en mij laten weten of alles goed is. Ondertussen had ik de boxen zelf al het ruim in zien gaan want ik zat aan het raam, maar de steward kwam het nog even bevestigen. We konden dus rustig opstijgen. Ik vlieg heel vaak en ik vind het altijd wel een beetje spannend maar nog nooit zoals deze keer. Ik kon alleen maar aan de hondjes denken!

Zodra we veilig geland waren kon ik gelijk door naar de lift waar honden in naar boven komen. Ik had van de organisatie een goede uitleg gekregen over waar ik moest zijn, maar toch van alle spanning kon ik het even allemaal niet vinden! Mijn vriend kwam ons ophalen en er is ook altijd iemand van de organisatie aanwezig om je op te vangen en te helpen. Natuurlijk stonden zij aan de andere kant van de schuifdeuren maar met app contact kom je ook ver en zo kwam ik goed terecht. Petra van de organisatie was aanwezig en ze had gezegd dat het soms lang kan duren en ik dus na een half uur moest gaan vragen naar de hondjes mocht het zo lang duren. Helaas was dit nu ook zo, dus na een half uur ging ik dit maar doen maar de medewerkster was niet zo behulpzaam en zei dat ik maar gewoon moest wachten. Anderhalf uur en 3x naar de hondjes vragen later kwamen ze eindelijk uit de lift en was alle woede van het lange wachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik heb ze snel op karren getild, best zwaar in je eentje, en daarna een vakantieganger gevraagd of ze één van de karren mee wil nemen naar buiten de schuifdeuren. Daar werd ik gelijk opgevangen door Petra en mijn vriend.

De bedoeling is normaal dat de hondjes in een hoekje even uit de box gaan, wat eten en drinken, en dan aan de riem mee gaan naar de auto. Die van ons waren echter zo aangedaan door de reis dat ze compleet in shock waren, en dus besloten we om de boxen mee te nemen naar de auto en ze gelijk in de auto te doen. Ik kroop lekker bij ze op de achterbank. Omdat de honden 8 uur in de reisbench hebben gezeten, waren ze echt moe van de spanning en vielen ze tegen mij in slaap. Nu kon hun nieuwe leven beginnen en ik was niet alleen super blij maar ook mega trots!

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel I

Lieve adoptant Michelle vertelt in het eerste deel van haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

Al heel lang heb ik de wens gehad om een eigen hond te nemen, een maatje waarmee je alles samen kan doen en de knuffel die je nodig hebt op moeilijke of eenzame momenten.

Ik studeer zelf diergeneeskunde, dus passend bij mijn studie is het zeker. Al jaren heb ik het er over om mijn ouders op het idee van een hond voor te bereiden, maar begin dit jaar besloot ik dat het tijd was om op zoek te gaan naar dat maatje. Waar ik eerst altijd steevast volhield tegen mijn ouders dat ik een rashond wou, begon ik toch steeds enthousiaster te worden over een adoptie pup. Dat was al een hele opluchting voor mijn ouders en dus hielpen zij mee met het zoeken, waardoor ik Sahara de pup tegen kwam op Facebook.

Dat lieve koppie kreeg ik niet meer uit mijn hoofd en dus besloot ik contact te leggen met de organisatie. Ik werd ontzettend hartelijk ontvangen en na het invullen van het intake formulier boden ze aan om eerst een intake gesprek via de telefoon te houden. Ik stond te springen! Een weekje later was dan het gesprek, wat was ik daar zenuwachtig voor. Ik kreeg Britt aan de telefoon en dankzij haar lieve toon en het gezellige gesprek waren die zenuwen al snel weg. We hebben het gehad over de antwoorden die ik in het formulier had ingevuld, en eigenlijk was bijna alles wel duidelijk, maar toch hebben we bijna anderhalf uur aan de telefoon gezeten. Ik hing op met een ontzettend blij gevoel en belde meteen mijn ouders, die toch nog wel matig enthousiast waren, maar er voor open stonden.

De volgende stap was een virtueel huisbezoek, waarbij niet alleen het huis aan bod komt maar ook een gezellig praatje en belangrijke informatie over ziektes en de hond zelf. Ik woon niet meer thuis vanwege mijn studie, alleen in de zomervakantie woon ik dan nog bij mijn ouders. Daarom was dat virtuele gesprek met ook mijn ouders aan de lijn en waren er twee huizen om te laten zien. Dit was allemaal goed en ook de uitleg over ziektes was prima, alhoewel ik sommige dingen al wel wist vanwege mijn studie. Voor mensen die hier niks van af weten is het zeker van belang om op te letten en goed vanuit de stichting dat er aandacht aan wordt besteed. Aan het einde kreeg ik groen licht om Sahara dan ook echt te adopteren!

Twee maanden moest ik wachten voordat het vanuit mijn kant mogelijk was haar te ontvangen, dat zouden nog wel eens de twee langste maanden voor mij geweest kunnen zijn. Ik was druk bezig met school, maar Sahara was altijd in mijn gedachten. Daarmee bedacht ik ook dat ik haar liever Sara noem. Sara heeft ook nog een super lief broertje Ramses, inmiddels was ik ook aan het polsen of mijn ouders hem wilden hebben nu onze vorige hond al eventjes overleden was. Uiteindelijk had ik het perfecte scenario: mijn ouders wilden Ramses in ieder geval tijdelijk opvangen, eventueel voor altijd. Daarbij kwam ook nog dat mijn ouders op vakantie gingen naar de omgeving van de Safe Haven zodat ik ook een aantal dagen kon komen en Sara dus daar al mocht ontmoeten!

Een volwassen hond geadopteerd; Ana +-5jr oud, 3-pootje

Onze zoektocht naar een gezinshond > Adoptie van Ana
Al tijden was het een gekoesterde wens. Ons gezin uitbreiden met een hond. Het leek ons mooi om onze twee jonge kinderen op te laten groeien met een hond. Onze jongens zijn huisdieren gewend. Al jaren hadden wij twee (nu helaas nog 1) oude katten. Twee heren die we los van elkaar op flinke leeftijd uit het asiel hadden gehaald. Omdat oudjes nu eenmaal ook een plekje verdienen.

Toen we de knoop door hakten om toch echt serieus te gaan kijken naar een hond is er van alles voorbij gekomen. Van pup tot ouder, van klein tot groot. Hoe lief de nestjes bij fokkers er ook uit zagen, op een of andere manier kwamen we toch vaak weer op de site van een asiel of andere dierenhulp organisatie terecht. We merkten dat het ons uiteindelijk niet ging om ras of om een jonge hond. Maar om het bieden van een fijn huis aan een lieve hond die ook met jonge kinderen om zou kunnen gaan.

Toen we Ana, 5 jaar, tegenkwamen op de website waren we eigenlijk meteen verkocht. Haar verhaal greep aan, ze werd omschreven als zeer sociaal, geschikt met kinderen en een hartje van goud. Die drie poten namen we op de koop toe. Toen we Ana ontmoetten was er geen weg meer terug. Het was een match en ze ging die dag nog met ons mee naar huis.

Het was een spannende beslissing. En de eerste dagen drukten we de kinderen op het hart om voorzichtig te zijn. Al snel was het alsof Ana er altijd al was geweest. En nee, ze is geen pup die je nog van alles kan leren. Ana is eigenwijs en koppig en luistert wanneer het haar uitkomt. Ze steekt het liefst de straat over om iedereen die ze maar ziet te begroeten. En is beresterk. Kan onze oudste (6) haar vasthouden? Af en toe, kleine stukjes. Rent ze achter ballen aan? Als ze er zin in heeft, want ze is het niet gewend om te spelen. Maar ze doet geen vliegt kwaad en biedt onvoorwaardelijke liefde. De kinderen liggen bij haar in haar mand en op de bank. Ze is ook wel eens omschreven als therapie hond, als je verdrietig bent of niet lekker in je vel zit, ga dan naar Ana. Ze is de rust zelve. Ze komt bij je liggen en kijkt je met haar grote ogen blij aan.

Ana hoort echt bij ons gezin. En we raden iedereen aan om niet te kijken naar leeftijd, uiteindelijk gaat het erom of de hond bij je past goed.

Een volwassen hond geadopteerd; Zoë (Joey +-3jr in de safe haven geleefd)

Een dik jaar geleden besloten mijn kinderen en ik om een 2e hond in huis te halen. Wij hebben al een dwergpoedeltje maar wilden graag nog een hond. Welk ras we graag in huis zouden halen daar waren we nog niet echt uit. Terug een poedel of eens iets heel anders? Wel vonden wij het belangrijk dat het een echte familiehond zou worden.

Al snel kwamen we via een vriendin terecht bij de organisatie Stichting For the Strays – Paws of Greece.  Eerlijk vond ik hen in het begin wel streng, veel eisen, veel vragen,.. .  Nadien beseften we wel dat zij het enkel heel goed voorhebben met de honden en zeker willen zijn dat hun honden in een warm en liefdevolle thuis terecht zouden komen. 

Na de intake, een 1e gesprek en een virtueel huisbezoek dat positief bevonden werd mochten we op zoek naar een hond die wij graag zouden verwelkomen in ons gezin.

Wij waren eerst, zoals veel mensen aan het kijken tussen al de pups. En eerlijk, wat waren ze allemaal schattig! Toch besloten wij ook een kijkje te nemen bij de honden boven het jaar. Daar viel ons oog al snel op de prachtige Joey! Ze was zo mooi, en door de beschrijving van de organisatie konden wij opmaken dat ze super lief was! Maar ze was al 3 jaar! Ai, 3 jaar enkel buiten geleefd, 3 jaar geen warmte van een knusse woning mogen ervaren,… .  Zou ze nog wel kunnen aarden in een huis, zou ze nog gewoon kunnen worden aan al de nieuwe indrukken die ze hier zou opdoen? Hoe zou ze reageren op ons 3 als haar baasjes?  Veel vragen maar we besloten er toch voor te gaan, zeker toen we konden lezen dat de safe haven wellicht zou sluiten en Joey een hond was die het op straat niet zou kunnen redden.

3 oktober 2022 was het zover! Ze zou in de vroege namiddag landen in Nederland! Hoe spannend, wat keken we ernaar uit. Wij waren zo blij om haar eindelijk te ontmoeten. We gaven haar de naam Zoë, dit om het niet nog spannender voor haar te maken, want het lijkt hard op Joey.

De 1e maanden was het een grote aanpassing voor Zoë, wij gaven en geven haar nog steeds al de tijd en ruimte die zij nodig heeft om te wennen aan het leven in België, in een huis, in een tuin die ze niet moet delen met vele andere honden, aan ons, haar baasjes die haar doodgraag zien! En wat waren en zijn wij nog steeds verbaasd hoe goed ze het doet, langzaam maar zeker begon ze ons steeds meer te vertrouwen, kwam ze rustig naar ons toe, ligt ze lekker mee in de zetel, komt ze likjes geven en is ze gek op wandelen in het bos, wat ze trouwens al heel snel heel goed deed en nog heel goed doet! Wat ik nog steeds heel vreemd vond maar natuurlijk heel leuk, ze was van dag 1 zindelijk! Ze heeft nooit een plasje in huis gedaan, bijt niets stuk, dus het puppygedrag wat minder leuk is hebben wij met Zoë niet gehad.

Wij zijn ondertussen 6 maanden verder en wij kunnen alleen maar vol liefde en fierheid over haar praten.  De angst om een ‘oudere’ hond in huis te halen was totaal ongegrond! Wij zijn zo blij dat wij haar hier een fijn leven kunnen geven, dat ze in alle veiligheid en met heel veel liefde mag genieten van haar leven! Ik zou dit zeker opnieuw doen!  Ze is gewoon fantastisch, lief, aanhankelijk en ook heel mooi😊.

Ook veel lof over de organisatie, duidelijke communicatie, zeggen hoe het is en je kan hen steeds contacteren wanneer je met vragen zit! Zeker doen zou ik zeggen!

Groetjes,

Norah, Corneel en Ine

Herziene informatie aangaande de adoptiebijdrage (vanaf 30-01-2023)

Wederom is gebleken dat wij sinds de uitbraak van de oorlog in Oekraïne (en de daarmee aanhoudende prijsstijgingen), en het uitblijven van vluchtbegeleiders niet meer van de huidige adoptiebijdrage rond kunnen komen. Daarbij heeft zowel de Pettaxi, als Transavia haar prijzen verhoogd. De adoptiebijdrage wordt hierdoor op 30-01-2023 verhoogd naar €475,00*.
Hier komen (eventueel) de volgende kosten nog bij:

  • Importregistratie en NDG (voor het overzetten van de chip op uw naam; dit dient u, bij adoptie direct vanuit het buitenland, zelf bij de dierenarts te doen).
  • Overschrijving NDG bij adoptie vanuit Nederland.
  • Afnemen COVID19 test incl. certificaat (gedeeld door het aantal adoptanten van uw reis. Dit is al lang niet meer voorgekomen, maar wij sluiten niet uit dat de overheid weer maatregelen gaat nemen in de toekomst).
  • Aanschaf anti-ontsnappingstuig bij ons**.

Wij vragen u tegelijk met het ondertekenen van de adoptie-overeenkomst een aanbetaling van €100,00. De restsom van de adoptiebijdrage dient voor aankomst van de hond in Nederland, of voor de overdracht, te zijn voldaan.

*Voor aspirant adoptant waarmee wij reeds in gesprek zijn, geldt de oude adoptiebijdrage.
**U zult tijdens de aankomst een anti-ontsnappingstuig bij ons aan moeten schaffen. De maat wordt bij aankomst bepaald en kunnen wij dus niet van te voren in rekening brengen. De kosten kunt u hier terugvinden.

Campagne tegen vooroordelen over de Griekse Herder mix deel VIII

For the Strays – Paws of Greece voert campagne om de misstanden, de vooroordelen zogezegd, over Griekse Herder mixen te ontkrachten. Hoewel wij altijd ‘voorlichten’ over het sterke en zelfstandige karakter van de Griekse Herder mix, is het echt een fantastische huisgenoot. We zullen af en toe een adoptant van een Griekse Herder mix aan het woord laten.
Vandaag is dat Sigrid. Zij adopteerde Ouzo via ons. Ouzo leeft heerlijk vrij in België, maar heeft de nodige uitdagingen meegemaakt. Hier is zijn verhaal:

Van Jerry naar Ouzo 

4 maart 2021, daar was hij dan. Een foto van kleine Jerry. Een kleine puppy gevonden in een kratje aan de haven. Zijn puppyogen geaccentueerd met een (fake) mascara lijntje maakten mij meteen in de 7de hemel dus nam ik contact op met FTS. 

Afwachtend op kleine Jerry, wouden wij ons voorbereiden. We maakte het huis klaar op zijn komst, en zochten wat info over de hondensoort op via het internet… 

Geen goed idee

Als ex-husky baasje (ook een sterk karakter) achtte FTS mij capabel voor een Griekse herder. Maar het internet deed mij daar alvast erg over twijfelen. 

De info op internet klonk als volgt: 

“De Griekse herder, dit is een herdershond die geen onzin duldt. De Grieken en de herders zelf beschrijven hem als een ‘woeste’ hond. Door zijn onverbiddelijke woestheid moesten herders boomstammen aan de halsband van de hond vastmaken, om zijn fanatieke drift in te tomen. De woestheid van het ras neemt niet weg dat hij perfect in staat is om een kudde te bewaken. Door zijn effectiviteit in het veld wordt het gebruik van deze hond heden ten dage zelfs nog aangeraden. De moderne Griekse Herder bewaakt nog steeds de kudde en jaagt onbekende voorbijgangers of een toevallige argeloze herder weg. Dit is en zal echter nooit een huishond worden, enkel een werkhond. Niet te socialiseren met andere huisdieren of onbekenden”

Spannend, maar we gingen de uitdaging aan!

Ongeduldig wachten we af tot 28 april 2021, voor het ontvangst van ondertussen kleine Ouzo. Naamsverandering naar Ouzo omdat deze Griekse “wervelstorm” moest passen bij de katten des huize, Tequila en Boukha, de toekomstige beste vriendjes. 

En toen was hij daar, kleine Ouzo. De ondertussen 4 maanden oude pup, net van het vliegtuig, in onze armen. 

En met het landen van Ouzo, vervlogen gelijk alle vooroordelen. 

Die kleine “wilde, woesterd” was een schattige speelvogel. 
Die “waker en wegjager, was een dutsje die niet alleen wou zijn. 
Die absolute werkhond, was een knuffelkop die niets liever deed dan in de zetel knuffelen. 
De geen onzin duldende hond, is een voor dood spelende sufferd, als ik op zijn voorhoofd tik en “dood” commandeer. 
Die niet socialiseerbare brok dolheid, knuffelt en steunt zijn beste vriendjes Cappucino en Espresso, 2 katjes, die als kittens samen met pup Ouzo opgroeide, door dik en dun.
En de stoere kolos, is een vat vol drama en verlangen naar zorg, die steun en motivatie nodig had om zelfvertrouwen te verkrijgen in zijn eigen kunnen.

Niets van aan, van die vooroordelen! Al moet ik daarnaast toch ook toegeven dat er wel trekjes van de herder naar voor komen. Trekjes en karakter die duidelijk kenmerkend zijn maar die ik alvast super hard apprecieer. 

Een inkijk in het hoofd van Ouzo: 
“Wie erbij hoort is geliefd, en je hoort er pas bij als mijn baasje zegt dat je erbij hoort. Anders blaf ik en speel ik voor deurbel zodat iedereen weet dat er iemand is. Dat doe ik trouwens niet alleen voor mijn baasje, maar ook voor de buren”

“Als ik je niet lief vind, en mijn baasje niet thuis is, jaag ik je weg. Probeer maar niet om in MIJN tuin te komen. Op straat is dat natuurlijk een ander verhaal, dat kom ik wel hallo zeggen en een aaitje vragen. Ieder zijn territorium, toch?

“Mijn beste vrienden, de 4 katten des huizes, lopen in de zomer graag door de tuin, maar ik ben een herder en ik heb geen schapen. Toch moet ik mijn rol waarmaken dus hoed ik de katten maar naar binnen, zo een 10 keer per dag…” 

“Als mijn baasje vraagt waar Espresso, Cappucino, Tequila of Boukha is, en die zit in de tuin verstopt, zal ik deze ook maar even op commando gaan halen voor mijn baasje, ik moet ten slotte de groep samen houden” 

“Ik weet heel goed wat ik moet doen, maar ondeugend zijn is zooooooo leuk, niet gezien, niet gebeurd! Hmmm spoor nagelaten, sorry…”

“Ik ben super sterk en mijn baasje vindt het niet leuk als ik trek tijdens het wandelen. Maar ik hou van mijn baasje en neem max 20 meter afstand tijdens het wandelen, dus loop ik lekker zonder leiband, ik zal mijn baasje nooit verlaten en de roedel laat je nooit in de steek!”

“Ik ben super nieuwsgierig en de tuinpoort staat per ongeluk open, eens een kijkje nemen bij de buren, en dan snel terug zodat niemand niemand het merkt, jaaa hoor, ik ben een flinke jongen”

“Baasje, ik ben moe, ik wil slapen, maar jij ligt op mijn plaats, kan ik je even aan de kant duwen? Ieder zijn slaapplek, ik mag ook niet in jou bed!”

“Ik ben een werkhond, dus, mijn baasje is planten aan het inplanten, dan zal ik maar helpen met putjes graven! Werkbuddies!!!!”

Kortom. 
Hoe zenuwachtig en bang ik ook was na het lezen van het internet, en hoe zenuwachtig en bang Ouzo was tijdens de weg naar België, weg van zijn vertrouwde omgeving. 
Hoe veel we nu van elkaar houden en we elkaars karakter appreciëren. 

Ouzo is en blijft een vondeling met een rugzakje. Dit rugzakje zorgt sowieso voor een andere aanpak dan die bij een hondje zonder rugzak. 

Ouzo was erg onzeker over zichzelf bij aankomst en vond het heel moeilijk om alleen te blijven. Hij had hierbij begrip en steun nodig. Ouzo heeft een dubbele tuin en kan zo naar de buren springen, dat zorgt voor veel ruimte en bijna altijd iemand in buurt. Tijdens de eerste periode was dit heel belangrijk voor hem, ondertussen kan hij ook ruime tijd alleen blijven, maar uiteraard met het nodige enthousiasme bij thuiskomst. 

Daarnaast heeft Ouzo een heupafwijking, waardoor hij veel pijn heeft gehad en een zowel fysiek als psychisch herstel heeft moeten ondergaan na een operatie. Leuk bij Ouzo, is dat je alles wat in zijn kopje omgaat, in zijn ogen kan aflezen. Zo kon hij heel goed duidelijk maken dat hij pijn had, waar hij pijn had, wie hij vertrouwde om aan het pijntje te komen, wie niet aan het pijntje mocht komen, wat hij aankon qua wandelingen, en dergelijke. Maar daarnaast is Ouzo ook echt gesteund en gemotiveerd moeten worden om zelf te geloven dat hij zijn pootje weer kon gebruiken zonder deze pijn. En nadien, jawel, herleefde puberstreken, die Ouzo gemist had toen hij echt puber was. 

De hondenschool was niets voor Ouzo. Daar was hij veel te eigenwijs voor en kreeg hij teveel speelprikkels, maar eigenlijk was het leren van basisinstructies ook niet echt een probleem. Ouzo is zeer intelligent en onthoudt instructies zeer snel en goed. Hij kijkt naar zijn omgeving waarbij hij zaken leert en overneemt van anderen. (Ja… hij gaat op stoelen zitten, op de ligstoelen liggen, kan deuren openen en is een tuinhulpje). 

Aan de leiband wandelen kan Ouzo niet goed. In zijn jonge tijd had hij pijn, en kon Ouzo niet goed gaan wandelen, daarnaast is hij gewend om zonder leiband te wandelen. Nu is Ouzo sterk en enthousiast om te wandelen, net iets te sterk en enthousiast. Work in progress…

Ouzo is tenslotte heel aanhankelijk. Hij is een echte knuffelaar die uren tegen je aan kan leunen en hij doet niets liever dan in de avond op zijn rug langs je te komen liggen en buikaaitjes te ontvangen. 

Tot slot is Ouzo graag bij zijn poezenvriendjes, en stelt de combinatie helemaal geen probleem. Met een schattig kefje, maakt hij duidelijk dat het speeltijd is. Maar in de avond is samen snoezen ook zeker een must!

Duidelijk. 
Ouzo is niet de hond die perfect luistert en doet wat je vraagt, maar dat was ook niet mijn verlangen. Ik wou een authentieke hond, met karakter en eigenheid! Een brok energie. Een hond die speelt en knuffelt en alle liefde, die in hem zit, toont. Met zijn onzekerheden en zijn “foutjes”  

En dat is zeker wat ik kreeg!

Ouzo is wel een huishond, een gezelschapshond. Zowel Ouzo als ikzelf genieten van dat samen zijn!

Nog een ps’je van Ouzo:
“5 januari word ik 2. Jazeker, onnozel baasje Sigrid zet dat een feesthoedje op mijn kopje, en wilt dan een foto trekken, en ik zal dan eens kijken en zuchten, maar geduldig wachten tot de foto is getrokken voor dat hoedje in 1000 stukjes zal verscheurd worden en als confetti door het huis gestrooid wordt. Het is tenslotte mijn verjaardag, mijn plezier!” 

Groetjes, 
Sigrid en (onzinnige, losbol, knuffelkop, steun en toeverlaat, huishond) Ouzo

Campagne tegen vooroordelen over de Griekse Herder mix deel VII

For the Strays – Paws of Greece voert campagne om de misstanden, de vooroordelen zogezegd, over Griekse Herder mixen te ontkrachten. Hoewel wij altijd ‘voorlichten’ over het sterke en zelfstandige karakter van de Griekse Herder mix, is het echt een fantastische huisgenoot. We zullen af en toe een adoptant van een Griekse Herder mix aan het woord laten.
Vandaag is dat Jeroen. Hij adopteerde Tommy via ons en Tommy leeft midden in Amsterdam op een prachtig appartement. Hier is zijn verhaal:

Graag geven wij een inkijkje in het leven van Tommy middels deze blog.

Sinds het voorjaar van 2021 zijn wij de dolgelukkige honden ouders van Tommy (toen nog Tom). Tommy is geboren rond de jaarwisseling 2021, wij ontvingen hem als puppy. Hoewel mijn partner Lea ruime ervaring had met grote honden (ook uit asiel), was het voor mij redelijk nieuw om een hond om mij heen te hebben.

Bij Tommy hebben wij vanaf dag 1 een enorme behoefte tot binding gevoeld. Er was direct een goede click. Hoewel wij onszelf in de eerste weken moesten remmen in ons enthousiasme om zo Tommy in eigen rust te kunnen laten acclimatiseren aan ons plekje in Amsterdam, zocht hij reeds in het begin toenadering.

Tommy is een echte toevoeging op ons leven. Natuurlijk hebben we ook moeilijke momenten gehad. Zo gingen de eerste ontmoetingen bij ons thuis met andere honden meestal niet goed. Hebben wij tevergeefs geprobeerd om Tommy te laten wennen aan de hondenbench. En heeft hij moeite met onbekende en nieuwe situaties (e.g. vuurwerk), hierop kan hij best angstig reageren.

Bovenstaande zijn echter situaties waarop verbetering mogelijk is. Een Griekse Herder is namelijk een erg leergierige hond, maar dan moet je wel weten hoe je de hond kan motiveren tot gewenst gedrag. Bij Tommy ging dit vanaf het begin erg goed door middel van eten, liefde gaat immers door de maag. Verse kip koken met pindakaas, Griekse yoghurt en zo nu en dan wat kaas werkt bij hem het best. 

Bovenstaande tactiek hebben we toegepast bij de eerste malen waarop we Tommy in een drukke omgeving plaatsten (e.g. restaurant, feestje, op de boot). Hij gedraagt zich hier perfect, zoekt zijn plekje en is heerlijk rustig. Belonen bij gewenst gedrag is hierbij essentieel. Bijvoorbeeld hebben wij geleerd dat zijn rusthouding in een drukke omgeving vaak liggend onder een tafel met zijn voorpoten over elkaar gekruist is. Hierop belonen wij. Ook bij ontmoetingen met de baby’s van onze vrienden, die richting het einde van de Covid pandemie veelvuldig in ons sociale leven kwamen ging het samengaan van iets nieuws met iets lekkers erg goed. Tommy is erg geliefd bij onze vrienden en de kleintjes spelen graag met hem. Natuurlijk is hij met zijn 32 kilo best groot en enthousiast, maar nooit is een ontmoeting slecht bevallen. Ook ervaren we het als erg prettig om Tommy dagelijks te socialiseren met andere honden, vooral in het park. Hij heeft zijn vaste hondenvriendjes en honden ouders die hij soms nog aanspringt. Maar vooral is hij een blij ei, zoekt contact, rent voorop, of rent een hond achterna. En wordt het hem te veel, dan graaft hij een gat. Ziet hij iets wat hem niet bevalt, dan gaan zijn rug haren rechtop staan. Alom gedraagt hij zich perfect in het park en is hij enorm geliefd. Wij hebben Tommy nooit aan de lijn gehad, en vertrouwen opgebouwd door lang te trainen met eten. Hij is nog nooit weggelopen, ondanks dat er soms toch een overvloed aan prikkels in het park zijn.

Omdat wij beiden hybride werken zijn we ook door de week enkele dagen thuis met Tommy. Overdag zoekt hij een plekje op een bed en gaat hij slapen. Na een tijdje voel je dan plots zijn hoofd tegen je arm aandrukken, een teken voor ga mij eens kietelen. Vooral op de achterkant van zijn rug kan hij genieten van een stevige rub, hierbij merk je altijd dat hij begint speeksel te slikken en zijn tong op een bepaalde manier beweegt. Ik ben geen specialist, maar ik hou het op een soort van Pavlov reactie en geniet enorm van hoe hij aan het relaxen is. Recentelijk is Tommy ook fan geworden van zitten op onze benen. Met zijn lange poten wurmt hij zijn achterste op een van ons zodat hij enkel op zijn voorpoten staat. Vervolgens is het onze taak hem te kietelen. Thuis is de bank erg geliefd bij Tommy. Haal hem dan ook vooral niet uit zijn slaap en duw hem van de bank, dat vindt hij echt niet leuk. Maar leg jij je naast Tommy neer, dikke kans dat hij binnen enkele ogenblikken zijn hoofd op jou legt, of op zijn rug gaat liggen en zijn rechtervoorpoot kaarsrecht de lucht in steekt. Nothing better than a bellyrub! 

In ons leven gebeurt het regelmatig dat iemand enkele dagen in het buitenland is. Bij een weerzien met Tommy beleven we erg grappige momenten. Natuurlijk is hij super enthousiast en krijg je erg veel knuffels. Maar ook merken we enige jaloezie als we elkaar een kus geven, dit moment komt hij dan ook graag interrumperen door tegen ons aan te springen. Dan geven we hem ook een kusje en genieten we enorm van zijn karakter. 

Met Tommy naar het buitenland gaan doen we graag. Hoewel hij dan compleet uit zijn vertrouwde omgeving is weet hij zich goed thuis te voelen en te genieten. Zo heeft hij voor het eerst paarden ontmoet in Frankrijk, leren zwemmen in Slovenië, bergen weten te belopen in Italië, en van de natuur in Zweden weten te genieten. Vooral in Zweden bij de schoonfamilie kan hij genieten van het rennen door de bossen, de meren en beekjes, de rust en alle vliegjes in de zomer. Uit zichzelf gaat hij graag op avontuur en zoekt zijn weg. Soms zie je zijn haren op de rug rechtop schieten en ziet of ruikt hij dan iets nieuws. Verlies je hem uit het zicht, met een enkele fluit staat hij naast ons. Hierin is hij erg gedisciplineerd. Zelfs als hij achter een wilde haas aanrent weten we zijn aandacht terug te brengen bij ons. Hierbij is de timing van het terugroepen en de toon erg belangrijk. Van tevoren had ik wel wat vraagtekens of wij een rescue hond aankonden. Nu 1.5 jaar later ligt hij naast mij met zijn poot over mijn onderarm als bevestiging dat het geslaagd is. Tommy begrijpt mij, en wij begrijpen hem. Griekse herders zijn zeker zelfstandig en hebben een sterk karakter, maar gebruik je dit om de hond in zijn kracht te zetten, dan is het je beste match.

Campagne tegen vooroordelen over de Griekse Herder mix deel VI

Geïnspireerd door onze campagne, heeft nog een van onze Engelse volgers haar verhaal ingestuurd. Hoewel zij geen adoptant van ons is, delen wij graag haar verhaal.

For the Strays – Paws of Greece voert campagne om de misstanden, de vooroordelen zogezegd, over Griekse Herder mixen te ontkrachten.

Hoewel wij altijd ‘voorlichten’ over het sterke en zelfstandige karakter van de Griekse Herder mix, is het echt een fantastische huisgenoot. We zullen af en toe een adoptant van een Griekse Herder mix aan het woord laten en in deel V is dat van Michelle Louise. Apollo is bij een van de beste vrienden van onze Social Media goeroe Jacky in de opvang geweest en het heeft haar 6 maanden gekost een goede foster te vinden voor destijds Fluff Ball… Apollo:

Fluff Ball in de shelter
Apollo met 6 maanden
Apollo
Apollo

“I’d recommend his breed over many pedigrees here in the UK/ He is loyal, loving, obedient. It’s the owner who determines a dogs nature in how they are treated; no dog is born bad! Some need a different approach for sure but if you do your research and put effort into it the rewards are endless.

He is an absolute dream! We learnt very early on that despite his good nature and relaxed temp that off lead walking is a challenge, he has to introduce himself to everyone and whilst he’s nice and giddy and excitable his size can intimidate people so we’ve all but given up on re call training, he just loves people and being fussed, he smiles at people and talks to them as we pass.

Apollo had some skin problems, but since we switched to a raw food diet, it almost cleared up instantly.
He’s like having a child; he’s very needy for love and affection and he will sulk when told no, but he is the nicest natured dog I’ve ever met. He’s so loving and relaxed as long as he gets a zoomie in… he can sleep most of the day 🤣
He gets so many comments in his good nature. He’s the main attraction if we take him to the pub or cafe and he just loves the attention he’s genuinely a good boy.
I’d happily talk to anyone thinking of getting a Greek Shepphard (mix). We’ve only had him for 3 years but it’s like he’s allways been apart of the family.
I’d recommend dog savvy people who can identify and correct behaviour and set very strong boundaries without scaring the dog are very suitable. Even now if anyone shouts In our house he runs away… he is a very sensitive boy.