Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.
Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.
Ze geeft aan dat dit deel moeilijker is om te schrijven, omdat, in haar ogen, er “problemen begonnen met Sara” en zij erover na moest denken “waar het dan mis ging”. Eerlijk… soms is het gewoon drie stappen vooruit en twee achteruit en dat betekent nog altijd… een vooruit!
Lees mee over hun reis:
“Na twee uur rijden, waarbij de hondjes alleen maar hebben geslapen van alle spanningen, kwamen we dan thuis aan. Voordat ik weg ging naar Griekenland had ik alles hondproof gemaakt, daarnaast was mijn broer ook thuis. We vonden het heel spannend hoe dat zou gaan met de kat, maar op de Safe Haven konden Sara en Ramses goed met katten. Het eerste wat beide honden deden toen ze binnen kwamen was drinken, ze hadden ontzettende dorst en dat snap ik wel want ze hadden zo’n lange reis achter de rug. Vervolgens kwam alle spanning er bij Sara uit door gelijk op de keukenvloer te plassen, stiekem vond ik het wel een beetje grappig. Maar toen ik mij vervolgens omdraaide, zat Ramses in de keuken te poepen! Ik kwam niet meer bij van het lachen! Mijn broer had ook zijn kat meegenomen naar ons huis om de hondjes te ontmoeten. We hadden dit overlegd met de mensen van FTS, omdat zo de hondjes leren dat Mali de kat onderdeel is van het huis en het gezin. We wisten dat de honden met katten kunnen, maar Mali valt honden aan dus we waren erg benieuwd. Zodra Mali de honden zag, kreeg ze hele grote ogen en weg was ze. Die hebben we twee dagen niet meer beneden gezien maar uiteindelijk raken ze wel aan elkaar gewend.
We hadden van de stichting al een goed beeld gekregen van hoe de eerste weken eruit gaan zien, vooral niet teveel doen. De eerste week bestond dus vooral uit de honden lekker hun gang laten gaan en alles laten ontdekken. Dat was ook zeker wel nodig want alles was spannend en eng. Om maar een paar voorbeelden te noemen van wat er allemaal eng was: keukenlades die open en dicht gaan, prullenbak open en dicht, televisie, koffiezetapparaat en ga zo maar door. In eerste instantie mocht ik de honden niet samen eten geven omdat ze nog wel eens baknijd kunnen hebben, maar na twee keer eten geven had ik al door dat het prima ging tussen die twee en kregen ze lekker samen eten. Dan moest ik af en toe wel scheidsrechtertje spelen, maar ruzie kregen ze nooit! Ik sliep de eerste nachten beneden op een matras zodat het wat minder spannend was. Ze kwamen allebei elke nacht dicht tegen mij aan liggen op het matras, dat vond ik natuurlijk totaal niet erg. De eerste paar dagen was het vooral veel in de tuin leven om te zorgen dat er binnen geen ongelukjes gebeurden en gelukkig hadden we prachtig weer. Die ongelukjes zijn eigenlijk nauwelijks gebeurd want ze hadden al snel door dat zoiets buiten hoort.
Na vier dagen kwamen mijn ouders terug van vakantie. Dit was weer nieuw en spannend, iets wat vooral indruk maakte op Sara. Ramses is een allemansvriendje en hoe meer gezelschap hoe beter. Al vrij snel kregen we de indruk dat Ramses zijn nieuwe leventje compleet omarmt had, maar dat het voor Sara moeilijker is om te schakelen en dus gaven we haar die ruimte. Anderhalve week hebben wij ze alleen maar binnen of in de tuin gelaten om te wennen aan alles. Toen begon Sara ontzettend veel interesse te krijgen naar wat er achter zich toch allemaal achter het hek afspeelt. Ik had al een aantal dagen geoefend met het tuigje om hun kop heen doen en dus besloten we na anderhalve week om te proberen de eerste stapjes buiten het hek te zetten. De allereerste keer was niet zo’n succes en eigenlijk is dat ook wel logisch. Waar eerst grote interesse was voor het hek, waren beide hondjes verstijfd toen het hek dan eenmaal open ging. Door middel van brokjes hebben we nog geprobeerd ze buiten het hek te lokken maar dit was echt nog te veel. Helaas, tuigjes weer af en volgende dag opnieuw! Sara en Ramses konden gelukkig hun energie goed kwijt door met elkaar te spelen.
De volgende dag deden we een nieuwe poging, die wel iets succesvoller was. Ze gingen allebei buiten het hek en we hebben zelfs een rondje om de parkeerplaats bij ons achter gedaan. Ik was echt blij dat ze het durfden! Sara vond het zelfs zo leuk dat ze dit keer niet meer terug het hek in wou! Het is wel heel belangrijk om daarna de hondjes rust te geven zodat ze lekker alles kunnen verwerken. Zo bouwden we elke dag steeds iets meer op. We bleven in het begin bij het kleine rondje, maar eigenlijk elke dag plakten we er een klein stukje bij aan.
Als ik daar nu aan terug denk hadden we dit anders moeten aanpakken: zodra je denkt dat je hond het rondje niet meer spannend vindt, loop het echt nog een paar keer op verschillende momenten om er zeker van te zijn dat het goed zit. De stichting vertelt dit ook aan iedereen en het is dus echt niet overdreven!
Terwijl de hondjes zich super gedroegen, redelijk aten en super speels waren, ging het twee weken na aankomst in Nederland ineens minder goed met Sara. We waren erg optimistisch en besloten die dag dat we ook wel 3x op één dag het kleine rondje konden lopen om zo het ritme erin te krijgen. Dat waren natuurlijk al heel veel prikkels voor de honden, maar daarnaast kregen we ook nog onverwachts bezoek in de avond. We hadden mijn oma en mijn beste vriendin al eens over de vloer gehad omdat zij vaak bij ons zijn, alleen dit keer kwamen mijn oom en tante met neefje, nichtje en de hond. We waren benieuwd hoe het zou gaan dus waagden de gok. Sara was heel waaks en heeft vijf minuten geblaft tegen de andere hond, daarna was het goed. Ramses vond het alleen maar spannend. Al met al ging het best goed, totdat het bezoek weg was en Sara ineens vreselijk begon te blaffen naar werkelijk alles en iedereen. We besloten het even aan te kijken maar de volgende dag bleef het aanhouden. Daarom hebben we een heel weekend lang niks meer met Sara gedaan. We hebben haar niet uitgelaten, ook niet eens geprobeerd om de riem om te doen. Eerst probeerden we haar zoveel mogelijk binnen te houden omdat we vonden dat ze dat ook moet leren, alleen was Sara liever zelf buiten dus hebben we dat uiteindelijk maar laten gaan waardoor we haar de hele dag bijna niet zagen. Na het weekend wilden we toch weer proberen om met Sara te gaan wandelen dus gingen we er weer voor. Ze was nog steeds erg aan het blaffen naar andere honden dus gingen we zoveel mogelijk naar rustigere plekken. Bij ons thuis was ze ook meer aan het blaffen in de tuin en binnen komen zat er niet in. Dit hebben we zo eventjes aangekeken, tot er een moment kwam dat we actie moesten gaan ondernemen omdat het niet langer zo ging.”
