Lieve adoptant Michelle vertelt in het eerste deel van haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.
Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.
Lees mee over hun reis:
Al heel lang heb ik de wens gehad om een eigen hond te nemen, een maatje waarmee je alles samen kan doen en de knuffel die je nodig hebt op moeilijke of eenzame momenten.
Ik studeer zelf diergeneeskunde, dus passend bij mijn studie is het zeker. Al jaren heb ik het er over om mijn ouders op het idee van een hond voor te bereiden, maar begin dit jaar besloot ik dat het tijd was om op zoek te gaan naar dat maatje. Waar ik eerst altijd steevast volhield tegen mijn ouders dat ik een rashond wou, begon ik toch steeds enthousiaster te worden over een adoptie pup. Dat was al een hele opluchting voor mijn ouders en dus hielpen zij mee met het zoeken, waardoor ik Sahara de pup tegen kwam op Facebook.
Dat lieve koppie kreeg ik niet meer uit mijn hoofd en dus besloot ik contact te leggen met de organisatie. Ik werd ontzettend hartelijk ontvangen en na het invullen van het intake formulier boden ze aan om eerst een intake gesprek via de telefoon te houden. Ik stond te springen! Een weekje later was dan het gesprek, wat was ik daar zenuwachtig voor. Ik kreeg Britt aan de telefoon en dankzij haar lieve toon en het gezellige gesprek waren die zenuwen al snel weg. We hebben het gehad over de antwoorden die ik in het formulier had ingevuld, en eigenlijk was bijna alles wel duidelijk, maar toch hebben we bijna anderhalf uur aan de telefoon gezeten. Ik hing op met een ontzettend blij gevoel en belde meteen mijn ouders, die toch nog wel matig enthousiast waren, maar er voor open stonden.
De volgende stap was een virtueel huisbezoek, waarbij niet alleen het huis aan bod komt maar ook een gezellig praatje en belangrijke informatie over ziektes en de hond zelf. Ik woon niet meer thuis vanwege mijn studie, alleen in de zomervakantie woon ik dan nog bij mijn ouders. Daarom was dat virtuele gesprek met ook mijn ouders aan de lijn en waren er twee huizen om te laten zien. Dit was allemaal goed en ook de uitleg over ziektes was prima, alhoewel ik sommige dingen al wel wist vanwege mijn studie. Voor mensen die hier niks van af weten is het zeker van belang om op te letten en goed vanuit de stichting dat er aandacht aan wordt besteed. Aan het einde kreeg ik groen licht om Sahara dan ook echt te adopteren!
Twee maanden moest ik wachten voordat het vanuit mijn kant mogelijk was haar te ontvangen, dat zouden nog wel eens de twee langste maanden voor mij geweest kunnen zijn. Ik was druk bezig met school, maar Sahara was altijd in mijn gedachten. Daarmee bedacht ik ook dat ik haar liever Sara noem. Sara heeft ook nog een super lief broertje Ramses, inmiddels was ik ook aan het polsen of mijn ouders hem wilden hebben nu onze vorige hond al eventjes overleden was. Uiteindelijk had ik het perfecte scenario: mijn ouders wilden Ramses in ieder geval tijdelijk opvangen, eventueel voor altijd. Daarbij kwam ook nog dat mijn ouders op vakantie gingen naar de omgeving van de Safe Haven zodat ik ook een aantal dagen kon komen en Sara dus daar al mocht ontmoeten!
