Soms komt het voor dat we aspirant adoptanten ‘afkeuren’ omdat de tijd die het adoptiehondje alleen thuis zal zijn ons te lang duurt.
Voor Corona, vroegen we sommigen nog eens na te denken over mogelijkheden en vaak kregen we dan als antwoord dat de manager / het bedrijf absoluut niet open zou staan voor thuiswerken of de hond mee naar kantoor. Terwijl er zoveel (bewezen) voordelen zijn aan dieren op de werkvloer; het werkt o.a. zeer stress verlagend en er is een sociaal aspect.
En toen was daar Corona… Iedereen kon opeens toch thuiswerken?! Er werden creatieve oplossingen gezocht en de meest onwelwillende manager werkte mee. Maar Corona zal ooit geen issue meer zijn… en dan?
Een van onze adoptanten die niet zomaar afhaakte en wel de stap durfde te nemen, ondanks dat zij op een psychologen praktijk werkt (en het dus best een stoorzender zou kunnen zijn), vroeg ik te schrijven over haar ervaring. Die deelt ze graag met ons!:
De corona tijd is voor ons een tijd van veel thuis zitten. Voor ons even wennen en lang niet altijd leuk. Voor onze trouwe viervoeters is deze tijd ook bijzonder. Er is opeens altijd iemand thuis, onze harige vriendjes krijgen meer aandacht dan ooit. Er wordt gespeeld, veel geaaid en vaak gewandeld. Leuk!
Menig hond zal straks weer even terug moeten schakelen als we met zijn allen weer hele dagen van huis zijn.
Toen ik via FTS een hondje wilde adopteren had Petra twijfels of ik de hond wel genoeg aandacht zou kunnen geven. Ik werk 24 uur verdeeld over 4 dagen maar de zorg voor de hond zou wel voornamelijk op mij neer komen. Ik kon mij vinden in de zorgen van Petra en ging nadenken over mogelijke oplossingen.
Ik heb voor de adoptie met mijn baas overlegd of het goed was dat ik 1 dag in de week thuis ging werken. Ik vond het wel lastig om dit aan te kaarten maar mijn voorgangster werkte alle dagen vanuit huis dus ik dacht: het vertrouwen in thuiswerken is er wel. Als zij het mag, waarom zou ik het dan niet mogen? Ik heb het gewoon maar gevraagd met in gedachten: “nee heb ik, ja kan ik krijgen” en het bleek geen enkel probleem.
Verrassend genoeg zei mijn baas ook: “als je een keer omhoog zit mag je hem ook best meenemen naar kantoor hoor. Je werkt boven dus niemand heeft er last van.” Ik wees hem op mogelijk geblaf als Kees iets hoort of ziet maar daarop reageerde mijn baas heel laconiek: “dan vertellen we onze klanten dat we een kantoorhond hebben en ja een hond blaft nu eenmaal.” Inmiddels gaat Kees alle dagen met mij mee naar kantoor en dat gaat supergoed. Collega’s missen hem als hij er een dag niet is. Het geeft mij een hoop rust dat ik weet dat hij niet alleen thuis zit. Aandacht krijgt hij op kantoor genoeg en verder ligt hij lekker te snurken naast mij. Tussen de middag ben ik dankzij hem verplicht om echt een blokje om te gaan. Een fijne en gezonde onderbreking!
Nu realiseer ik mij dat ik een vrij unieke werkgever heb waar dit allemaal kan, maar wellicht is er toch meer mogelijk dan je denkt. De corona crisis heeft ons allemaal aangezet tot wat buiten de gebaande paden denken als het op combineren van werk en privé aankomt. Dus waag er gerust eens een gesprekje met je baas aan wanneer je adoptie overweegt. Het vertrouwen in thuiswerken is er na de coronatijd waarschijnlijk wel. En ik kan uit eigen ervaring zeggen: een hond op kantoor leidt tot leuk informeel contact tussen collega’s en meer werkplezier!
