Maand: augustus 2023

“Na twee uur rijden, waarbij de hondjes alleen maar hebben geslapen van alle spanningen, kwamen we dan thuis aan. Voordat ik weg ging naar Griekenland had ik alles hondproof gemaakt, daarnaast was mijn broer ook thuis. We vonden het heel spannend hoe dat zou gaan met de kat, maar op de Safe Haven konden Sara en Ramses goed met katten. Het eerste wat beide honden deden toen ze binnen kwamen was drinken, ze hadden ontzettende dorst en dat snap ik wel want ze hadden zo’n lange reis achter de rug. Vervolgens kwam alle spanning er bij Sara uit door gelijk op de keukenvloer te plassen, stiekem vond ik het wel een beetje grappig. Maar toen ik mij vervolgens omdraaide, zat Ramses in de keuken te poepen! Ik kwam niet meer bij van het lachen! Mijn broer had ook zijn kat meegenomen naar ons huis om de hondjes te ontmoeten. We hadden dit overlegd met de mensen van FTS, omdat zo de hondjes leren dat Mali de kat onderdeel is van het huis en het gezin. We wisten dat de honden met katten kunnen, maar Mali valt honden aan dus we waren erg benieuwd. Zodra Mali de honden zag, kreeg ze hele grote ogen en weg was ze. Die hebben we twee dagen niet meer beneden gezien maar uiteindelijk raken ze wel aan elkaar gewend.

We hadden van de stichting al een goed beeld gekregen van hoe de eerste weken eruit gaan zien, vooral niet teveel doen. De eerste week bestond dus vooral uit de honden lekker hun gang laten gaan en alles laten ontdekken. Dat was ook zeker wel nodig want alles was spannend en eng. Om maar een paar voorbeelden te noemen van wat er allemaal eng was: keukenlades die open en dicht gaan, prullenbak open en dicht, televisie, koffiezetapparaat en ga zo maar door. In eerste instantie mocht ik de honden niet samen eten geven omdat ze nog wel eens baknijd kunnen hebben, maar na twee keer eten geven had ik al door dat het prima ging tussen die twee en kregen ze lekker samen eten. Dan moest ik af en toe wel scheidsrechtertje spelen, maar ruzie kregen ze nooit! Ik sliep de eerste nachten beneden op een matras zodat het wat minder spannend was. Ze kwamen allebei elke nacht dicht tegen mij aan liggen op het matras, dat vond ik natuurlijk totaal niet erg. De eerste paar dagen was het vooral veel in de tuin leven om te zorgen dat er binnen geen ongelukjes gebeurden en gelukkig hadden we prachtig weer. Die ongelukjes zijn eigenlijk nauwelijks gebeurd want ze hadden al snel door dat zoiets buiten hoort.

Na vier dagen kwamen mijn ouders terug van vakantie. Dit was weer nieuw en spannend, iets wat vooral indruk maakte op Sara. Ramses is een allemansvriendje en hoe meer gezelschap hoe beter. Al vrij snel kregen we de indruk dat Ramses zijn nieuwe leventje compleet omarmt had, maar dat het voor Sara moeilijker is om te schakelen en dus gaven we haar die ruimte. Anderhalve week hebben wij ze alleen maar binnen of in de tuin gelaten om te wennen aan alles. Toen begon Sara ontzettend veel interesse te krijgen naar wat er achter zich toch allemaal achter het hek afspeelt. Ik had al een aantal dagen geoefend met het tuigje om hun kop heen doen en dus besloten we na anderhalve week om te proberen de eerste stapjes buiten het hek te zetten. De allereerste keer was niet zo’n succes en eigenlijk is dat ook wel logisch. Waar eerst grote interesse was voor het hek, waren beide hondjes verstijfd toen het hek dan eenmaal open ging. Door middel van brokjes hebben we nog geprobeerd ze buiten het hek te lokken maar dit was echt nog te veel. Helaas, tuigjes weer af en volgende dag opnieuw! Sara en Ramses konden gelukkig hun energie goed kwijt door met elkaar te spelen.

De volgende dag deden we een nieuwe poging, die wel iets succesvoller was. Ze gingen allebei buiten het hek en we hebben zelfs een rondje om de parkeerplaats bij ons achter gedaan. Ik was echt blij dat ze het durfden! Sara vond het zelfs zo leuk dat ze dit keer niet meer terug het hek in wou! Het is wel heel belangrijk om daarna de hondjes rust te geven zodat ze lekker alles kunnen verwerken. Zo bouwden we elke dag steeds iets meer op. We bleven in het begin bij het kleine rondje, maar eigenlijk elke dag plakten we er een klein stukje bij aan.

Als ik daar nu aan terug denk hadden we dit anders moeten aanpakken: zodra je denkt dat je hond het rondje niet meer spannend vindt, loop het echt nog een paar keer op verschillende momenten om er zeker van te zijn dat het goed zit. De stichting vertelt dit ook aan iedereen en het is dus echt niet overdreven!

Terwijl de hondjes zich super gedroegen, redelijk aten en super speels waren, ging het twee weken na aankomst in Nederland ineens minder goed met Sara. We waren erg optimistisch en besloten die dag dat we ook wel 3x op één dag het kleine rondje konden lopen om zo het ritme erin te krijgen. Dat waren natuurlijk al heel veel prikkels voor de honden, maar daarnaast kregen we ook nog onverwachts bezoek in de avond. We hadden mijn oma en mijn beste vriendin al eens over de vloer gehad omdat zij vaak bij ons zijn, alleen dit keer kwamen mijn oom en tante met neefje, nichtje en de hond. We waren benieuwd hoe het zou gaan dus waagden de gok. Sara was heel waaks en heeft vijf minuten geblaft tegen de andere hond, daarna was het goed. Ramses vond het alleen maar spannend. Al met al ging het best goed, totdat het bezoek weg was en Sara ineens vreselijk begon te blaffen naar werkelijk alles en iedereen. We besloten het even aan te kijken maar de volgende dag bleef het aanhouden. Daarom hebben we een heel weekend lang niks meer met Sara gedaan. We hebben haar niet uitgelaten, ook niet eens geprobeerd om de riem om te doen. Eerst probeerden we haar zoveel mogelijk binnen te houden omdat we vonden dat ze dat ook moet leren, alleen was Sara liever zelf buiten dus hebben we dat uiteindelijk maar laten gaan waardoor we haar de hele dag bijna niet zagen. Na het weekend wilden we toch weer proberen om met Sara te gaan wandelen dus gingen we er weer voor. Ze was nog steeds erg aan het blaffen naar andere honden dus gingen we zoveel mogelijk naar rustigere plekken. Bij ons thuis was ze ook meer aan het blaffen in de tuin en binnen komen zat er niet in. Dit hebben we zo eventjes aangekeken, tot er een moment kwam dat we actie moesten gaan ondernemen omdat het niet langer zo ging.”

Na twee lange maanden vloog ik dan eindelijk naar Griekenland en gingen we op bezoek bij Giannis en Nikos op de Safe Haven. Met zoveel honden keek ik mijn ogen uit en had ik de tijd van mijn leven, maar de enige twee hondjes die juist niet naar ons toe kwamen, waren die van ons. We moesten dus hun vertrouwen winnen, en dat lukte uiteindelijk!

Het eerste wat ik zei toen ik Sara had aangeraakt: “wat is ze zacht!”. Ik was echt super enthousiast en dat gevoel bleef nog wel een tijd hangen. Ik had mijn nieuwe maatje voor het eerst mogen ontmoeten!

De Safe Haven was echt beter voor elkaar dan we dachten. De honden waren allemaal heel gek met Giannis en Nikos en toonden veel respect. Giannis kende ze allemaal bij naam en het verbaasde mij dat ze ook nog eens bijna altijd naar hem luisterden. De mannen staken hart en ziel in de Safe Haven, ik zou er zo weer heen gaan om ze te helpen! Mensen die in de buurt op vakantie gaan zouden allemaal moeten overwegen om in ieder geval een dagje langs te gaan om te helpen vind ik, want al die liefde wordt een mens toch vrolijk van! Het is daar misschien warm weer, maar als werken zou het niet voelen als je ieder moment knuffels kan krijgen.

Samen met mijn ouders zijn we ongeveer een uurtje geweest. Daarna moest ik wéér wachten want mijn vlucht terug ging pas over twee dagen.. Dus heb ik maar wat afleiding gezocht door leuke dingen te doen.

Toen was het zaterdag 3 juni en mocht ik dan onze schatjes meenemen! We hadden ’s ochtends afgesproken bij de Safe Haven met Giannis, hij zou de honden meenemen naar het vliegveld en dus reden we achter hem en Nikos aan. Natuurlijk op Griekse stijl want de vaart zat er goed in, maar we zijn veilig aangekomen. Eenmaal daar stond er een behoorlijke rij maar daar wist Giannis wel raad mee gelukkig! Hij ging gewoon de rij voorbij en liep rechtstreeks naar de incheckbalie. Altijd handig als je iemand meeneemt die door het airport personeel al herkend wordt en dit dus geen probleem was. De lange rij achter ons was het er wat minder mee eens, daar konden wij helaas niets aan doen. Ik had wel het idee dat ze begrepen dat het spannend voor de honden was, en dat ze daarom niet echt heel moeilijk deden. De honden zaten natuurlijk allebei apart in een reisbench en ze vonden het mega spannend. We moesten de boxen op de band leggen waar normaal ook de koffers op gaan en ik dacht eerst dat dit alleen was om te wegen maar de boxen gaan dan ook met de lopende band naar achteren! Ze waren wel super lief van het personeel want de medewerkster deed de band heel zachtjes en riep om naar achteren dat er een hond aan kwam zodat ze goed opgevangen werden. Nadat Sara en Ramses beiden door hun douane heen waren, zei de medewerkster dat alles goed was en gingen Giannis en Nikos weer gauw terug naar alle andere lieve hondjes op de Safe Haven.

Ik had echt nog ruim de tijd maar liever te vroeg dan te laat en daarom zei ik alvast gedag tegen mijn ouders en ging ik door de douane. Mijn ouders zouden nog vier dagen vakantie vieren en dan thuiskomen bij mij en twee nieuwe huisgenootjes! Helaas had mijn vlucht wel iets vertraging en daar baalde ik nogal van want ik was dood zenuwachtig. Ik was zo bang dat de hondjes per ongeluk niet mee zouden komen in het vliegtuig, of dat het niet goed met ze zou gaan. Toen we eindelijk ons vliegticket konden laten scannen, vroeg ik aan de medewerkster of het goed gaat met de hondjes en of ze wel mee komen. Zij was zo vriendelijk om mij even mee te nemen naar Sara en Ramses. Daar gaf ik ze een troostend woordje maar veel reactie was er niet want alles was te spannend en eigenlijk kenden ze mij helemaal niet natuurlijk. Eenmaal in het vliegtuig vroeg ik aan de steward of hij voor vertrek nog even wou controleren of de hondjes daadwerkelijk in het vliegtuig zitten, dit zou hij doen. De FTS organisatie had dat als tip meegegeven omdat het sneu zou zijn als de honden achterblijven. De steward zou het controleren en mij laten weten of alles goed is. Ondertussen had ik de boxen zelf al het ruim in zien gaan want ik zat aan het raam, maar de steward kwam het nog even bevestigen. We konden dus rustig opstijgen. Ik vlieg heel vaak en ik vind het altijd wel een beetje spannend maar nog nooit zoals deze keer. Ik kon alleen maar aan de hondjes denken!

Zodra we veilig geland waren kon ik gelijk door naar de lift waar honden in naar boven komen. Ik had van de organisatie een goede uitleg gekregen over waar ik moest zijn, maar toch van alle spanning kon ik het even allemaal niet vinden! Mijn vriend kwam ons ophalen en er is ook altijd iemand van de organisatie aanwezig om je op te vangen en te helpen. Natuurlijk stonden zij aan de andere kant van de schuifdeuren maar met app contact kom je ook ver en zo kwam ik goed terecht. Petra van de organisatie was aanwezig en ze had gezegd dat het soms lang kan duren en ik dus na een half uur moest gaan vragen naar de hondjes mocht het zo lang duren. Helaas was dit nu ook zo, dus na een half uur ging ik dit maar doen maar de medewerkster was niet zo behulpzaam en zei dat ik maar gewoon moest wachten. Anderhalf uur en 3x naar de hondjes vragen later kwamen ze eindelijk uit de lift en was alle woede van het lange wachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik heb ze snel op karren getild, best zwaar in je eentje, en daarna een vakantieganger gevraagd of ze één van de karren mee wil nemen naar buiten de schuifdeuren. Daar werd ik gelijk opgevangen door Petra en mijn vriend.

De bedoeling is normaal dat de hondjes in een hoekje even uit de box gaan, wat eten en drinken, en dan aan de riem mee gaan naar de auto. Die van ons waren echter zo aangedaan door de reis dat ze compleet in shock waren, en dus besloten we om de boxen mee te nemen naar de auto en ze gelijk in de auto te doen. Ik kroop lekker bij ze op de achterbank. Omdat de honden 8 uur in de reisbench hebben gezeten, waren ze echt moe van de spanning en vielen ze tegen mij in slaap. Nu kon hun nieuwe leven beginnen en ik was niet alleen super blij maar ook mega trots!

Al heel lang heb ik de wens gehad om een eigen hond te nemen, een maatje waarmee je alles samen kan doen en de knuffel die je nodig hebt op moeilijke of eenzame momenten.

Ik studeer zelf diergeneeskunde, dus passend bij mijn studie is het zeker. Al jaren heb ik het er over om mijn ouders op het idee van een hond voor te bereiden, maar begin dit jaar besloot ik dat het tijd was om op zoek te gaan naar dat maatje. Waar ik eerst altijd steevast volhield tegen mijn ouders dat ik een rashond wou, begon ik toch steeds enthousiaster te worden over een adoptie pup. Dat was al een hele opluchting voor mijn ouders en dus hielpen zij mee met het zoeken, waardoor ik Sahara de pup tegen kwam op Facebook.

Dat lieve koppie kreeg ik niet meer uit mijn hoofd en dus besloot ik contact te leggen met de organisatie. Ik werd ontzettend hartelijk ontvangen en na het invullen van het intake formulier boden ze aan om eerst een intake gesprek via de telefoon te houden. Ik stond te springen! Een weekje later was dan het gesprek, wat was ik daar zenuwachtig voor. Ik kreeg Britt aan de telefoon en dankzij haar lieve toon en het gezellige gesprek waren die zenuwen al snel weg. We hebben het gehad over de antwoorden die ik in het formulier had ingevuld, en eigenlijk was bijna alles wel duidelijk, maar toch hebben we bijna anderhalf uur aan de telefoon gezeten. Ik hing op met een ontzettend blij gevoel en belde meteen mijn ouders, die toch nog wel matig enthousiast waren, maar er voor open stonden.

De volgende stap was een virtueel huisbezoek, waarbij niet alleen het huis aan bod komt maar ook een gezellig praatje en belangrijke informatie over ziektes en de hond zelf. Ik woon niet meer thuis vanwege mijn studie, alleen in de zomervakantie woon ik dan nog bij mijn ouders. Daarom was dat virtuele gesprek met ook mijn ouders aan de lijn en waren er twee huizen om te laten zien. Dit was allemaal goed en ook de uitleg over ziektes was prima, alhoewel ik sommige dingen al wel wist vanwege mijn studie. Voor mensen die hier niks van af weten is het zeker van belang om op te letten en goed vanuit de stichting dat er aandacht aan wordt besteed. Aan het einde kreeg ik groen licht om Sahara dan ook echt te adopteren!

Twee maanden moest ik wachten voordat het vanuit mijn kant mogelijk was haar te ontvangen, dat zouden nog wel eens de twee langste maanden voor mij geweest kunnen zijn. Ik was druk bezig met school, maar Sahara was altijd in mijn gedachten. Daarmee bedacht ik ook dat ik haar liever Sara noem. Sara heeft ook nog een super lief broertje Ramses, inmiddels was ik ook aan het polsen of mijn ouders hem wilden hebben nu onze vorige hond al eventjes overleden was. Uiteindelijk had ik het perfecte scenario: mijn ouders wilden Ramses in ieder geval tijdelijk opvangen, eventueel voor altijd. Daarbij kwam ook nog dat mijn ouders op vakantie gingen naar de omgeving van de Safe Haven zodat ik ook een aantal dagen kon komen en Sara dus daar al mocht ontmoeten!