Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel VII

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

Ramses weer naar huis: een groot gemis

Een paar dagen na mijn verjaardag moesten mijn ouders helaas weer richting huis met Ramses. Ik was daar best sneu van natuurlijk, altijd weer lastig, maar ik kwam er achter dat Sara ook echt sneu was. Toen we eenmaal thuis waren, heeft ze eerst vijf minuten rondgelopen (soms zelfs half rennen). Ik kreeg echt het gevoel dat ze op zoek was naar lieve Ramses of mijn ouders. Na vijf minuten kreeg ze door dat ze er echt niet waren en begon het janken. Ik heb haar bij mij op de bank genomen en heerlijk met haar geknuffeld waardoor ze wat gerustgesteld werd. Ze ging daardoor wel slapen maar bleef erg onrustig gedurende de avond.

Weer terug op de bank

Sara raakte alleen compleet in paniek toen ik naar boven ging om te gaan slapen. Ze begon, net als in de middag, onrustig heen en weer te rennen en te zoeken naar mij. Toen ze door had dat ik er niet was, begon ze vrij hard te blaffen. Dit kon ik natuurlijk niet hebben met mijn huisgenoten dus ben ik gauw weer naar beneden gerend om te voorkomen dat de rest wakker werd. Eenmaal weer bij haar was alles goed en werd ze kalm. Ik vond dit zo sneu om te zien, ik werd er gewoon verdrietig van. Daarom besloot ik om mijn dekbed naar beneden te halen en maar weer eens op de bank te slapen. Dit had ik al langere tijd niet gedaan omdat het zo goed ging, maar misschien had Sara het even nodig nu haar broertje weer zomaar weg was. Sara vond het altijd heerlijk als ik beneden sliep want zodra het dekbed op de bank lag, was ik niet de eerste die op de bank was! Ik vond het stiekem natuurlijk ook niet erg om met haar te knuffelen tijdens het slapen, maar de reden waarom vond ik zeker niet leuk. Ik heb zo een paar nachtjes beneden geslapen, tot zondagavond. Op maandag moest ik weer naar de universiteit dus ik wou graag een beter nachtje slaap (op de bank is niet altijd ideaal). Daar dacht Sara alleen anders over want zodra ik boven was om mijn tanden te poetsen begon ze weer luidkeels van zich te laten horen. Dit kon alweer niet vanwege mijn huisgenoten, dus begon ik weer van voren af aan met beneden slapen.

Sara blaft weer

De volgende ochtend werd ik vrolijk wakker gemaakt door Sara en kon de dag beginnen. In de middag had ik als enige van mijn huisgenoten les en dat kreeg ik helaas ook te horen. Sara had de hele boel bij elkaar geblaft toen ik weg was. Dit vond ik echt super vervelend want het ging juist goed de laatste paar weken. Uiteindelijk ging Sara bij alles blaffen zodra ik buiten beeld was. Het was zo erg dat ik nog niet eens naar de wc kon of madame was al aan het blaffen. Natuurlijk heb ik medelijden met haar en wou ik dat ze zich niet zo hoefde te voelen maar na een tijdje begint het ook op je zenuwen te werken.

Verlatingsangst

Toen Sara haar gedrag voor een aantal dagen bleef, besloot ik mij maar eens te verdiepen in verlatingsangst. Sara had veel symptomen, wat mijn vermoeden bevestigde. Na een tijdje lezen kwam ik er achter dat verlatingsangst verhelpen bij Sara ontzettend lastig ging worden. Normaal gesproken hoor je het blaffen te negeren tot ze stoppen en dan is het goed. Dit kon ik echter niet toepassen vanwege mijn huisgenoten… Zo bleef het daarom samen overleven en aanpassen.

Hulp van een voedingsspecialist

Ook had Sara al even wat darmklachten en omdat Sara ook kan blaffen vanwege pijn of ongemak wilde ik toch zoveel mogelijk uitsluiten. Ik maakte een afspraak bij mijn lerares, gespecialiseerd in voeding. Ik wist van onze lessen dat ze altijd graag foto’s van de ontlasting van verschillende dagen wil, dus daar begon ik alvast mee. Best een gekke galerij krijg je dan zo! Tot onze afspraak bleef ik beneden slapen. Verder ging ik zo min mogelijk het huis uit en ging ik bijna alleen weg als Pia mijn ene huisgenoot thuis was. Sara voelde zich zo op haar gemak bij Pia dat ze dan ook rustig was. Ik had mijn huisgenoten wel laten weten dat er soms momenten zijn dat ik het huis uit moet, bijvoorbeeld mijn lessen. De afspraak met mijn lerares was enorm prettig.

Ik voelde mij ontzettend gehoord en ze nam echt alle tijd. Een dierenarts in Nederland zou dit echt nooit doen, maar ik ben twee uur bij mijn lerares binnen geweest om dingen af te spreken. Ik was bang dat het alleen maar over voeding zou gaan terwijl ik ook behoefte had om het over het blaffen te hebben, maar ze had bijna nog meer aandacht aan het blaffen. Haar conclusie was inderdaad vrij snel: verlatingsangst. Ik kreeg ontzettend veel tips, en daarnaast ook kalmerende snoepjes. Voor het voer maakten we de afspraak dat ik over zou stappen op BARF food, Biologically Approved Raw Food, oftewel rauw vlees. Wel moet ik elke keer groente en rijst toevoegen, dus lekker koken voor Sara twee keer in de week! Verder over het blaffen kreeg ik het advies om te werken met een honden trainer, te oefenen met Sara alleen laten en kijken hoe dat ging.

Niets lijkt te helpen

Tot aan de kerstvakantie hebben we van alles geprobeerd maar niks leek te helpen. Bij de kalmerende snoepjes trad na een paar dagen helaas ook gewenning op. Ik heb uiteindelijk zelfs homeopathie geprobeerd, maar helaas. Na een tijdje had ik met mijn huisgenoten afgesproken dat ik zoveel mogelijk thuis blijf maar Sara soms even alleen moet zijn en dan dus gaat blaffen. Dit snapten zij ook wel.

Kerst in Nederland

In totaal ging dit een paar weken zo door totdat ik eindelijk naar Nederland mocht voor kerst. Dit was een enorme opluchting en ik heb dan ook genoten van mijn boottocht met lieve Sara. Eenmaal thuis in Nederland voelde het vertrouwd, veilig, en geruststellend. Mijn ouders zouden mij helpen met mijn lieve vriendinnetje. Ik kreeg hierdoor weer wat meer vertrouwen in Sara en mijn band met haar. Het zou vast goed komen!

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel VI

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

Operatie geslaagd maar probleem niet opgelost

De operatie was geslaagd en het herstel begon, dit ging super. Sara is natuurlijk ook nog jong, dus ze was zo weer op de been. Maar na een week was er eigenlijk nog steeds geen verschil in haar gedrag of het was misschien nog wel erger geworden. Het zat mij heel hoog omdat ik zo ontzettend van Sara hou maar mijn huisgenoten zich zichtbaar steeds meer begonnen te ergeren aan Sara. Ik merkte dat er ook nog steeds pus uit haar vagina kwam, dus het probleem was ook nog niet opgelost helaas..

De dierenarts weet het ook even niet meer

Ik ben weer terug gegaan naar de dierenarts en zij waren ook ten einde raad, er kwam niks uit de testen en de baarmoeder was er inmiddels al uit. Zo ging het een paar weken door, waarbij ik bijna altijd beneden sliep op de bank, zo min mogelijk het huis uit kon, en mij ook steeds slechter begon te voelen over de hele situatie.

Reddende engel uit Nederland

Uiteindelijk is mijn vader een week naar Letland toe gekomen zodat Sara en ik een weekje konden “rusten” bij hem in de Airbnb. Dit was echt een opluchting omdat ik zo minder stress had, en met Sara haar gedrag ging het ook iets beter. Dit kan natuurlijk meerdere reden hebben: ik was minder gestresst dus Sara voelt dat, of papa was vooral met Sara thuis dus ze was minder alleen. Na een weekje ging papa weer naar huis en moesten we weer terug naar mijn huis, waar ik zo tegenop zag.

Puppy vaginitis

Na nog een paar bezoekjes aan de dierenarts kwamen we samen tot de conclusie: puppy vaginitis (ontstoken vagina), iets wat normaal gesproken in puppy’s over gaat wanneer ze hun eerste loopsheid krijgen. Sara heeft de eerste loopsheid niet gehad en daarom krijgt misschien haar lichaam niet het signaaltje dat de vaginitis moet stoppen. In overleg met de dierenarts zouden we het een aantal weken aankijken en anders een vaginoscopy laten doen. Na twee weken was de pus van de ene op de andere dag weg, en daarmee dus ook een stukje stress.

Eindelijk onze draai gevonden

Samen met Sara probeerde ik zoveel mogelijk te werken aan haar gedrag met blaffen en het leek beetje bij beetje beter te gaan. Na ongeveer 1.5 maand hadden Sara en ik onze draai samen gevonden. We wandelden echt wel 3 uur op een dag (Sara genoot hier zo ontzettend van), na elke wandeling samen spelen in de tuin, en daardoor sliep Sara de rest van de dag als we samen thuis waren. Rond oktober waren al Sara haar “gedragsproblemen” verdwenen en ging het ook weer steeds beter tussen mij en mijn huisgenoten.

Feest van het weerzien

Rond half november kwamen mijn ouders op bezoek samen met Ramses voor mijn verjaardag! Onwijs veel zin had ik hier in en ook vooral om te zien hoe de hondjes op elkaar zouden reageren. Toen papa en mama bij mij het hek binnen kwamen met Ramses, ging ik met Sara naar buiten. Ik was best zenuwachtig want Sara is nogal beschermend over ons huis. Nou, dat deed ze ook. Eén blafje en toen herkende ze haar lieve broertje en waren ze allebei door het dolle heen. Het was echt geweldig om te zien (gelukkig hebben we nog videos!) en ik moest bijna huilen van blijdschap. Ook was het voor mij natuurlijk fijn om mijn ouders even hier te hebben na een stressvolle periode. Nadat de honden flink hebben gerend in de tuin en Sara aan Ramses haar huis heeft laten zien, was het tijd om met z’n allen naar het verblijf van papa en mama te gaan. Daar vielen de hondjes, na alles verkennen, als een blok in slaap van alle indrukken. Wat was het heerlijk, de rust in mijn hoofd nu alles goed ging, de honden blij, ik samen met mijn ouders.. Tja, kon toch niet meer mis gaan? Dat dacht ik ook…

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel V

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

De vakantie was echt leuk

Op vakantie naar Italië en Zwitserland met Sara was echt zo leuk! Ze heeft het super gedaan, alleen de autorit naar huis vond ze toch minder leuk. Eenmaal thuis was Sara zo blij om Ramses, haar broertje, en mijn ouders te zien. 

Ik mocht bij haar sterilisatie zijn

Een week na de vakantie stond Sara haar sterilisatie gepland! Omdat Sara nogal angstig is voor situaties die ze niet kent, had ik gevraagd of ik met alles bij haar mocht blijven. Het scheelt dat ik de dierenarts goed ken, dus het mocht gelukkig ook. 

Ik studeer diergeneeskunde en ik heb op mijn vrije dagen vaak genoeg meegelopen bij de dierenarts omdat ik het zo leuk en interessant vindt. Daardoor was het voor mij geen probleem om met de operatie van Sara mee te kijken. Ik had verwacht dat het gekker zou zijn om je eigen hond met een tongetje naar buiten op de operatie tafel te zien liggen. Dat had ik al wel eerder gezien, maar toen was ik jonger en was het onze gezinshond. Bij mijn eerste, echte eigen hond was het misschien toch anders, maar dat viel reuze mee. 

Omdat Sara nog steeds aardig dun was, ging de operatie voorspoedig en het was heel grappig om Sara zo verward wakker te zien worden, oeps dat is niet aardig!

Rust houden en een ontsteking

Ik ben na de operatie met Sara, naar het appartement van mijn vriend gegaan. Anders zou Ramses dolgraag willen spelen maar dat mag niet. De taak was om haar 7 tot 10 dagen stil te houden, dat is knap lastig heb ik gemerkt. Alleen diezelfde middag was Sara een beetje beduusd maar pijn leek nergens te bekennen en de volgende dag was Sara alweer de oude. Ik moest haar nog wel echt rustig houden want ondanks dat zij zich goed voelde, deed de wond dat van binnen nog niet. 

Na een aantal dagen begon de wond te ontsteken en ben ik gauw, op vrijdag nog, naar de dierenarts gegaan. Op maandag zouden Sara en ik vertrekken naar haar nieuwe avontuur. Ik kreeg een antibiotica kuur en we konden er weer tegenaan! 

Op naar Letland met Sara

Op maandag ochtend had ik mijn hele auto ingepakt, op naar de boot. De boot zou ons naar Letland brengen, waar ik al twee jaar woon om diergeneeskunde te studeren. Sara deed het voorbeeldig op de boot. Ze heeft veel nieuwe honden vriendjes gemaakt waarvan er eentje zelfs bij ons in de buurt woont in Letland). Daarnaast heeft ze vooral heel veel geslapen! 

Na nog 2,5 uur rijden waren Sara en ik samen bij mij thuis en begon het wennen. Sara was voor haar sterilisatie nog wel eens moeilijk met andere honden en een huisgenootje heeft ook een hond, labrador Theo. Dus dat vond ik nogal spannend.

Een half uur nadat Sara en ik thuis waren, kwam ook Theo thuis en dat ging niet soepel vanaf het begin. Sara was ontzettend beschermend en “die gekke indringer” moest toch echt wel weg! Pia, mijn huisgenootje die de eigenaresse van Theo is, maakte zich er niet zo druk om en na een tijdje waren de hondjes lief met elkaar. Dat ging dus gelukkig ook goed! 

Nu kwam de periode van opnieuw wennen voor Sara, waarbij ze gelukkig nu wel mij als constante factor had en dat maakte dat ze ontzettend aanhankelijk naar mij toe was maar dat vond ik helemaal niet erg. 

Het gaat niet goed met Sara

De eerste twee weken gingen echt goed, en toen kwam er een keerpunt. Eerst kwam ik er achter dat er ineens pus uit Sara haar vagina kwam, wat niet hoort omdat ze gesteriliseerd is. Ik besloot het even aan te kijken, maar het ging maar niet weg. Na een paar dagen was het weekend en het is altijd fijn dat honden op zo’n moment besluiten om zich toch even wat minder te voelen! Sara was het hele weekend futloos, moe, afstandelijk en blafferig. 

Maandag ging ik daarom langs te dierenarts en vanwege ook de pus in haar vagina mocht ik gelijk op afspraak komen omdat het zomaar eens een baarmoederontsteking kon zijn, dit kan levensgevaarlijk zijn. 

Gelijk bloedonderzoek gedaan en een echo gemaakt. Het bloedonderzoek was prima. De echo mocht ik zelf bij zijn omdat het de kliniek is van mijn universiteit en ondanks dat Sara soms even tegenwerkte, deed ze het uiteindelijk super. 

Een nieuwe operatie

Op de echo was niet super goed zichtbaar wat er mis was, alleen dat er iets in haar baarmoeder zat wat daar niet hoorde. Vandaar dat het advies was om de baarmoeder er zo snel mogelijk uit te halen, en zo stond op donderdag de afspraak gepland. 

Blafuitdaging

Ook begon het blaffen erger te worden. Sara was niet alleen overdag aan het blaffen, op gegeven moment ook in de nacht. Ik sliep er slecht van maar dat vond ik nog het minst erg. Ik vond het vervelender dat mijn huisgenoten er ook slecht van sliepen. Daarom sliep ik een tijd beneden op de bank met Sara. 

In overleg met de stichting had ik een aanpak gekozen: zodra ze blaft zou ik haar geruststellen (niet belonen!) en elke dag minder wandelen om alle prikkels beter te kunnen verwerken. Zo bleef ik doorgaan tot de operatie…..

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel IV

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Ze geeft aan dat dit deel moeilijker is om te schrijven, omdat, in haar ogen, er “problemen begonnen met Sara” en zij erover na moest denken “waar het dan mis ging”. Eerlijk… soms is het gewoon drie stappen vooruit en twee achteruit en dat betekent nog altijd… een vooruit!

Lees mee over hun reis:

“Ik ben samen met Sara op zoek gegaan naar iemand gespecialiseerd in gedrag van honden vanwege haar “probleemgedrag”, want wanneer is iets nou probleemgedrag? Zo zou ik het eigenlijk niet willen noemen bij Sara omdat het gewoon een onzeker hondje is die niet weet wat ze met alle prikkels moet doen en eigenlijk dus om hulp vraagt.

Die hulp vinden was echter moeilijker dan gehoopt, ze zaten allemaal al vol voor de komende tijd. Daarom heb ik online bij Nina van Tilbeurgh de cursus voor overprikkelde honden besteld en ben ik daarmee aan de slag gegaan. Ik kan deze cursus echt voor iedereen adviseren omdat je op een andere manier naar je hond moet gaan kijken en zo veel meer dingen ziet die je normaal niet door zou hebben.

Zo bijvoorbeeld de stress signalen van je hond, kun je die herkennen? Ik dacht van wel, maar dat bleek toch niet te kloppen. Veel handelingen van je hond die wij eigenlijk als “gewoon” ervaren, staan eigenlijk voor je hond die jou probeert te vertellen dat hij het even niet meer aankan. Zo ben ik samen met Sara weer vanaf het begin gaan opbouwen. Korte stukjes lopen, steeds hetzelfde rondje. Het ging gelukkig steeds beter met haar. We hadden met ons gezin een weekje weg geboekt in een huisje in Drenthe en eigenlijk twijfelden we of dat wel ging lukken met Sara. Gelukkig is het bij zo’n huisje in het bos erg rustig en dus besloten we om wel te gaan. Die week heeft Sara zo goed gedaan. Lekker rust, weg van al het verkeer, wandelen in de bossen.

Alleen het zien van andere honden was voor haar nog een trigger om te blaffen maar daar waren we op aan het trainen. Halverwege de week had Sara een kleine terugval waarbij ze naar alles en iedereen terug blafte, daar was ik best verdrietig om maar het is vallen en opstaan. Inmiddels had ik door dat je Sara niet gelijk moet uitlaten als je beneden komt omdat ze dan nog vol zit van enthousiasme en ook dat zijn prikkels voor een hond. Daarna ging het beter! Eenmaal weer thuis gingen we op dezelfde manier verder en was Sara een heerlijke puppy die van spelen houdt en lekker veel slaapt. Ook viel bij Sara het kwartje dat andere honden geen gevaar zijn maar juist heel leuk zijn om mee te spelen!

Na een tijdje besloten mijn vader en ik om naar een losloopbos te gaan met de honden. Dit bos is helemaal omheind zodat ze niet weg kunnen rennen maar lekker kunnen spelen. We hadden beide honden wel aan een 10 meter lijn omdat ze het commando “hier” nog niet goed kennen. De lijn hadden we niet vast maar mocht het nodig zijn, konden we onze voet erop zetten. Uiteindelijk kwamen we een hond tegen en was Sara toch niet zo lief dus liepen we gauw verder. Helemaal aan de andere kant van het bos kreeg Sara ineens een ingeving en nam ze een sprint naar de hond die we hiervoor tegen kwamen. Ik heb echt voor mijn leven gerend maar Sara is zoveel sneller en dus vond ik haar al blaffend tegenover die andere hond. Gelukkig trok die hond zich er niks van aan, en Sara namen we gelijk weer mee naar huis. Ik vond het heel lastig dat Sara zo reageerde want het ging net zo goed, en ook nu weer vallen en opstaan maar ik heb er wel eventjes doorheen gezeten als ik eerlijk ben!

Omdat we wisten dat we wel op de goede manier bezig waren, heb ik niks veranderd. Een terugval kan gebeuren, dat is niet erg en zal iedereen overkomen. Mijn vriend en ik zouden Sara ook meenemen op vakantie maar als ze nog zo timide en op zichzelf was, kon ze bij mijn ouders blijven dus dat was nog even afwachten.

Uiteindelijk een aantal dagen voordat wij op vakantie zouden gaan zagen we ineens een complete verandering bij Sara. Waar ze eerst timide, op zichzelf, niet knuffelig en het liefste buiten was, was ze nu veranderd in een super vrolijke hond die graag binnen kwam en heerlijk met je wil knuffelen. Het gaf mij zo’n rust toen ik dat zag! Dus besloten we haar wel mee te nemen op vakantie. Met de auto naar Zwitserland en Italië en oh wat vond ze het geweldig. Het auto rijden was toch wel minder leuk, maar zodra ze het spannend vond kroop ze voorin bij mij op schoot dus dat was prima. We hebben met haar mooie bergwandelingen gemaakt, prachtige stadjes bezocht, en heeeeel veel geknuffeld! Ik heb er zo van genoten. Eén keer op vakantie ging het even mis. We hadden sochtends gezwommen (Sara durft nog niet het water in), en smiddags gingen we naar een heel mooi park met watervallen waar je lekker kon zitten. Ik had zoals elke dag eten, drinken en snoepjes voor Sara mee om op alles voorbereid te zijn. Het eerste half uur vond ze het leuk, lag ze lekker te knagen op een botje en was het relaxed. Opeens ging ze naar alle mensen en honden blaffen en realiseerden wij ons dat het haar nu te veel is. Daarom gingen we terug naar ons huisje en hebben we Sara de hele avond laten slapen toen wij uit eten gingen. De volgende dag was alles weer goed.”

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel III

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Ze geeft aan dat dit deel moeilijker is om te schrijven, omdat, in haar ogen, er “problemen begonnen met Sara” en zij erover na moest denken “waar het dan mis ging”. Eerlijk… soms is het gewoon drie stappen vooruit en twee achteruit en dat betekent nog altijd… een vooruit!

Lees mee over hun reis:

“Na twee uur rijden, waarbij de hondjes alleen maar hebben geslapen van alle spanningen, kwamen we dan thuis aan. Voordat ik weg ging naar Griekenland had ik alles hondproof gemaakt, daarnaast was mijn broer ook thuis. We vonden het heel spannend hoe dat zou gaan met de kat, maar op de Safe Haven konden Sara en Ramses goed met katten. Het eerste wat beide honden deden toen ze binnen kwamen was drinken, ze hadden ontzettende dorst en dat snap ik wel want ze hadden zo’n lange reis achter de rug. Vervolgens kwam alle spanning er bij Sara uit door gelijk op de keukenvloer te plassen, stiekem vond ik het wel een beetje grappig. Maar toen ik mij vervolgens omdraaide, zat Ramses in de keuken te poepen! Ik kwam niet meer bij van het lachen! Mijn broer had ook zijn kat meegenomen naar ons huis om de hondjes te ontmoeten. We hadden dit overlegd met de mensen van FTS, omdat zo de hondjes leren dat Mali de kat onderdeel is van het huis en het gezin. We wisten dat de honden met katten kunnen, maar Mali valt honden aan dus we waren erg benieuwd. Zodra Mali de honden zag, kreeg ze hele grote ogen en weg was ze. Die hebben we twee dagen niet meer beneden gezien maar uiteindelijk raken ze wel aan elkaar gewend.

We hadden van de stichting al een goed beeld gekregen van hoe de eerste weken eruit gaan zien, vooral niet teveel doen. De eerste week bestond dus vooral uit de honden lekker hun gang laten gaan en alles laten ontdekken. Dat was ook zeker wel nodig want alles was spannend en eng. Om maar een paar voorbeelden te noemen van wat er allemaal eng was: keukenlades die open en dicht gaan, prullenbak open en dicht, televisie, koffiezetapparaat en ga zo maar door. In eerste instantie mocht ik de honden niet samen eten geven omdat ze nog wel eens baknijd kunnen hebben, maar na twee keer eten geven had ik al door dat het prima ging tussen die twee en kregen ze lekker samen eten. Dan moest ik af en toe wel scheidsrechtertje spelen, maar ruzie kregen ze nooit! Ik sliep de eerste nachten beneden op een matras zodat het wat minder spannend was. Ze kwamen allebei elke nacht dicht tegen mij aan liggen op het matras, dat vond ik natuurlijk totaal niet erg. De eerste paar dagen was het vooral veel in de tuin leven om te zorgen dat er binnen geen ongelukjes gebeurden en gelukkig hadden we prachtig weer. Die ongelukjes zijn eigenlijk nauwelijks gebeurd want ze hadden al snel door dat zoiets buiten hoort.

Na vier dagen kwamen mijn ouders terug van vakantie. Dit was weer nieuw en spannend, iets wat vooral indruk maakte op Sara. Ramses is een allemansvriendje en hoe meer gezelschap hoe beter. Al vrij snel kregen we de indruk dat Ramses zijn nieuwe leventje compleet omarmt had, maar dat het voor Sara moeilijker is om te schakelen en dus gaven we haar die ruimte. Anderhalve week hebben wij ze alleen maar binnen of in de tuin gelaten om te wennen aan alles. Toen begon Sara ontzettend veel interesse te krijgen naar wat er achter zich toch allemaal achter het hek afspeelt. Ik had al een aantal dagen geoefend met het tuigje om hun kop heen doen en dus besloten we na anderhalve week om te proberen de eerste stapjes buiten het hek te zetten. De allereerste keer was niet zo’n succes en eigenlijk is dat ook wel logisch. Waar eerst grote interesse was voor het hek, waren beide hondjes verstijfd toen het hek dan eenmaal open ging. Door middel van brokjes hebben we nog geprobeerd ze buiten het hek te lokken maar dit was echt nog te veel. Helaas, tuigjes weer af en volgende dag opnieuw! Sara en Ramses konden gelukkig hun energie goed kwijt door met elkaar te spelen.

De volgende dag deden we een nieuwe poging, die wel iets succesvoller was. Ze gingen allebei buiten het hek en we hebben zelfs een rondje om de parkeerplaats bij ons achter gedaan. Ik was echt blij dat ze het durfden! Sara vond het zelfs zo leuk dat ze dit keer niet meer terug het hek in wou! Het is wel heel belangrijk om daarna de hondjes rust te geven zodat ze lekker alles kunnen verwerken. Zo bouwden we elke dag steeds iets meer op. We bleven in het begin bij het kleine rondje, maar eigenlijk elke dag plakten we er een klein stukje bij aan.

Als ik daar nu aan terug denk hadden we dit anders moeten aanpakken: zodra je denkt dat je hond het rondje niet meer spannend vindt, loop het echt nog een paar keer op verschillende momenten om er zeker van te zijn dat het goed zit. De stichting vertelt dit ook aan iedereen en het is dus echt niet overdreven!

Terwijl de hondjes zich super gedroegen, redelijk aten en super speels waren, ging het twee weken na aankomst in Nederland ineens minder goed met Sara. We waren erg optimistisch en besloten die dag dat we ook wel 3x op één dag het kleine rondje konden lopen om zo het ritme erin te krijgen. Dat waren natuurlijk al heel veel prikkels voor de honden, maar daarnaast kregen we ook nog onverwachts bezoek in de avond. We hadden mijn oma en mijn beste vriendin al eens over de vloer gehad omdat zij vaak bij ons zijn, alleen dit keer kwamen mijn oom en tante met neefje, nichtje en de hond. We waren benieuwd hoe het zou gaan dus waagden de gok. Sara was heel waaks en heeft vijf minuten geblaft tegen de andere hond, daarna was het goed. Ramses vond het alleen maar spannend. Al met al ging het best goed, totdat het bezoek weg was en Sara ineens vreselijk begon te blaffen naar werkelijk alles en iedereen. We besloten het even aan te kijken maar de volgende dag bleef het aanhouden. Daarom hebben we een heel weekend lang niks meer met Sara gedaan. We hebben haar niet uitgelaten, ook niet eens geprobeerd om de riem om te doen. Eerst probeerden we haar zoveel mogelijk binnen te houden omdat we vonden dat ze dat ook moet leren, alleen was Sara liever zelf buiten dus hebben we dat uiteindelijk maar laten gaan waardoor we haar de hele dag bijna niet zagen. Na het weekend wilden we toch weer proberen om met Sara te gaan wandelen dus gingen we er weer voor. Ze was nog steeds erg aan het blaffen naar andere honden dus gingen we zoveel mogelijk naar rustigere plekken. Bij ons thuis was ze ook meer aan het blaffen in de tuin en binnen komen zat er niet in. Dit hebben we zo eventjes aangekeken, tot er een moment kwam dat we actie moesten gaan ondernemen omdat het niet langer zo ging.”

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel II

Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

Na twee lange maanden vloog ik dan eindelijk naar Griekenland en gingen we op bezoek bij Giannis en Nikos op de Safe Haven. Met zoveel honden keek ik mijn ogen uit en had ik de tijd van mijn leven, maar de enige twee hondjes die juist niet naar ons toe kwamen, waren die van ons. We moesten dus hun vertrouwen winnen, en dat lukte uiteindelijk!

Het eerste wat ik zei toen ik Sara had aangeraakt: “wat is ze zacht!”. Ik was echt super enthousiast en dat gevoel bleef nog wel een tijd hangen. Ik had mijn nieuwe maatje voor het eerst mogen ontmoeten!

De Safe Haven was echt beter voor elkaar dan we dachten. De honden waren allemaal heel gek met Giannis en Nikos en toonden veel respect. Giannis kende ze allemaal bij naam en het verbaasde mij dat ze ook nog eens bijna altijd naar hem luisterden. De mannen staken hart en ziel in de Safe Haven, ik zou er zo weer heen gaan om ze te helpen! Mensen die in de buurt op vakantie gaan zouden allemaal moeten overwegen om in ieder geval een dagje langs te gaan om te helpen vind ik, want al die liefde wordt een mens toch vrolijk van! Het is daar misschien warm weer, maar als werken zou het niet voelen als je ieder moment knuffels kan krijgen.

Samen met mijn ouders zijn we ongeveer een uurtje geweest. Daarna moest ik wéér wachten want mijn vlucht terug ging pas over twee dagen.. Dus heb ik maar wat afleiding gezocht door leuke dingen te doen.

Toen was het zaterdag 3 juni en mocht ik dan onze schatjes meenemen! We hadden ’s ochtends afgesproken bij de Safe Haven met Giannis, hij zou de honden meenemen naar het vliegveld en dus reden we achter hem en Nikos aan. Natuurlijk op Griekse stijl want de vaart zat er goed in, maar we zijn veilig aangekomen. Eenmaal daar stond er een behoorlijke rij maar daar wist Giannis wel raad mee gelukkig! Hij ging gewoon de rij voorbij en liep rechtstreeks naar de incheckbalie. Altijd handig als je iemand meeneemt die door het airport personeel al herkend wordt en dit dus geen probleem was. De lange rij achter ons was het er wat minder mee eens, daar konden wij helaas niets aan doen. Ik had wel het idee dat ze begrepen dat het spannend voor de honden was, en dat ze daarom niet echt heel moeilijk deden. De honden zaten natuurlijk allebei apart in een reisbench en ze vonden het mega spannend. We moesten de boxen op de band leggen waar normaal ook de koffers op gaan en ik dacht eerst dat dit alleen was om te wegen maar de boxen gaan dan ook met de lopende band naar achteren! Ze waren wel super lief van het personeel want de medewerkster deed de band heel zachtjes en riep om naar achteren dat er een hond aan kwam zodat ze goed opgevangen werden. Nadat Sara en Ramses beiden door hun douane heen waren, zei de medewerkster dat alles goed was en gingen Giannis en Nikos weer gauw terug naar alle andere lieve hondjes op de Safe Haven.

Ik had echt nog ruim de tijd maar liever te vroeg dan te laat en daarom zei ik alvast gedag tegen mijn ouders en ging ik door de douane. Mijn ouders zouden nog vier dagen vakantie vieren en dan thuiskomen bij mij en twee nieuwe huisgenootjes! Helaas had mijn vlucht wel iets vertraging en daar baalde ik nogal van want ik was dood zenuwachtig. Ik was zo bang dat de hondjes per ongeluk niet mee zouden komen in het vliegtuig, of dat het niet goed met ze zou gaan. Toen we eindelijk ons vliegticket konden laten scannen, vroeg ik aan de medewerkster of het goed gaat met de hondjes en of ze wel mee komen. Zij was zo vriendelijk om mij even mee te nemen naar Sara en Ramses. Daar gaf ik ze een troostend woordje maar veel reactie was er niet want alles was te spannend en eigenlijk kenden ze mij helemaal niet natuurlijk. Eenmaal in het vliegtuig vroeg ik aan de steward of hij voor vertrek nog even wou controleren of de hondjes daadwerkelijk in het vliegtuig zitten, dit zou hij doen. De FTS organisatie had dat als tip meegegeven omdat het sneu zou zijn als de honden achterblijven. De steward zou het controleren en mij laten weten of alles goed is. Ondertussen had ik de boxen zelf al het ruim in zien gaan want ik zat aan het raam, maar de steward kwam het nog even bevestigen. We konden dus rustig opstijgen. Ik vlieg heel vaak en ik vind het altijd wel een beetje spannend maar nog nooit zoals deze keer. Ik kon alleen maar aan de hondjes denken!

Zodra we veilig geland waren kon ik gelijk door naar de lift waar honden in naar boven komen. Ik had van de organisatie een goede uitleg gekregen over waar ik moest zijn, maar toch van alle spanning kon ik het even allemaal niet vinden! Mijn vriend kwam ons ophalen en er is ook altijd iemand van de organisatie aanwezig om je op te vangen en te helpen. Natuurlijk stonden zij aan de andere kant van de schuifdeuren maar met app contact kom je ook ver en zo kwam ik goed terecht. Petra van de organisatie was aanwezig en ze had gezegd dat het soms lang kan duren en ik dus na een half uur moest gaan vragen naar de hondjes mocht het zo lang duren. Helaas was dit nu ook zo, dus na een half uur ging ik dit maar doen maar de medewerkster was niet zo behulpzaam en zei dat ik maar gewoon moest wachten. Anderhalf uur en 3x naar de hondjes vragen later kwamen ze eindelijk uit de lift en was alle woede van het lange wachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik heb ze snel op karren getild, best zwaar in je eentje, en daarna een vakantieganger gevraagd of ze één van de karren mee wil nemen naar buiten de schuifdeuren. Daar werd ik gelijk opgevangen door Petra en mijn vriend.

De bedoeling is normaal dat de hondjes in een hoekje even uit de box gaan, wat eten en drinken, en dan aan de riem mee gaan naar de auto. Die van ons waren echter zo aangedaan door de reis dat ze compleet in shock waren, en dus besloten we om de boxen mee te nemen naar de auto en ze gelijk in de auto te doen. Ik kroop lekker bij ze op de achterbank. Omdat de honden 8 uur in de reisbench hebben gezeten, waren ze echt moe van de spanning en vielen ze tegen mij in slaap. Nu kon hun nieuwe leven beginnen en ik was niet alleen super blij maar ook mega trots!

Een pupje geadopteerd: blog van een adoptant deel I

Lieve adoptant Michelle vertelt in het eerste deel van haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.

Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.

Lees mee over hun reis:

Al heel lang heb ik de wens gehad om een eigen hond te nemen, een maatje waarmee je alles samen kan doen en de knuffel die je nodig hebt op moeilijke of eenzame momenten.

Ik studeer zelf diergeneeskunde, dus passend bij mijn studie is het zeker. Al jaren heb ik het er over om mijn ouders op het idee van een hond voor te bereiden, maar begin dit jaar besloot ik dat het tijd was om op zoek te gaan naar dat maatje. Waar ik eerst altijd steevast volhield tegen mijn ouders dat ik een rashond wou, begon ik toch steeds enthousiaster te worden over een adoptie pup. Dat was al een hele opluchting voor mijn ouders en dus hielpen zij mee met het zoeken, waardoor ik Sahara de pup tegen kwam op Facebook.

Dat lieve koppie kreeg ik niet meer uit mijn hoofd en dus besloot ik contact te leggen met de organisatie. Ik werd ontzettend hartelijk ontvangen en na het invullen van het intake formulier boden ze aan om eerst een intake gesprek via de telefoon te houden. Ik stond te springen! Een weekje later was dan het gesprek, wat was ik daar zenuwachtig voor. Ik kreeg Britt aan de telefoon en dankzij haar lieve toon en het gezellige gesprek waren die zenuwen al snel weg. We hebben het gehad over de antwoorden die ik in het formulier had ingevuld, en eigenlijk was bijna alles wel duidelijk, maar toch hebben we bijna anderhalf uur aan de telefoon gezeten. Ik hing op met een ontzettend blij gevoel en belde meteen mijn ouders, die toch nog wel matig enthousiast waren, maar er voor open stonden.

De volgende stap was een virtueel huisbezoek, waarbij niet alleen het huis aan bod komt maar ook een gezellig praatje en belangrijke informatie over ziektes en de hond zelf. Ik woon niet meer thuis vanwege mijn studie, alleen in de zomervakantie woon ik dan nog bij mijn ouders. Daarom was dat virtuele gesprek met ook mijn ouders aan de lijn en waren er twee huizen om te laten zien. Dit was allemaal goed en ook de uitleg over ziektes was prima, alhoewel ik sommige dingen al wel wist vanwege mijn studie. Voor mensen die hier niks van af weten is het zeker van belang om op te letten en goed vanuit de stichting dat er aandacht aan wordt besteed. Aan het einde kreeg ik groen licht om Sahara dan ook echt te adopteren!

Twee maanden moest ik wachten voordat het vanuit mijn kant mogelijk was haar te ontvangen, dat zouden nog wel eens de twee langste maanden voor mij geweest kunnen zijn. Ik was druk bezig met school, maar Sahara was altijd in mijn gedachten. Daarmee bedacht ik ook dat ik haar liever Sara noem. Sara heeft ook nog een super lief broertje Ramses, inmiddels was ik ook aan het polsen of mijn ouders hem wilden hebben nu onze vorige hond al eventjes overleden was. Uiteindelijk had ik het perfecte scenario: mijn ouders wilden Ramses in ieder geval tijdelijk opvangen, eventueel voor altijd. Daarbij kwam ook nog dat mijn ouders op vakantie gingen naar de omgeving van de Safe Haven zodat ik ook een aantal dagen kon komen en Sara dus daar al mocht ontmoeten!

Een volwassen hond geadopteerd; Ana +-5jr oud, 3-pootje

Onze zoektocht naar een gezinshond > Adoptie van Ana
Al tijden was het een gekoesterde wens. Ons gezin uitbreiden met een hond. Het leek ons mooi om onze twee jonge kinderen op te laten groeien met een hond. Onze jongens zijn huisdieren gewend. Al jaren hadden wij twee (nu helaas nog 1) oude katten. Twee heren die we los van elkaar op flinke leeftijd uit het asiel hadden gehaald. Omdat oudjes nu eenmaal ook een plekje verdienen.

Toen we de knoop door hakten om toch echt serieus te gaan kijken naar een hond is er van alles voorbij gekomen. Van pup tot ouder, van klein tot groot. Hoe lief de nestjes bij fokkers er ook uit zagen, op een of andere manier kwamen we toch vaak weer op de site van een asiel of andere dierenhulp organisatie terecht. We merkten dat het ons uiteindelijk niet ging om ras of om een jonge hond. Maar om het bieden van een fijn huis aan een lieve hond die ook met jonge kinderen om zou kunnen gaan.

Toen we Ana, 5 jaar, tegenkwamen op de website waren we eigenlijk meteen verkocht. Haar verhaal greep aan, ze werd omschreven als zeer sociaal, geschikt met kinderen en een hartje van goud. Die drie poten namen we op de koop toe. Toen we Ana ontmoetten was er geen weg meer terug. Het was een match en ze ging die dag nog met ons mee naar huis.

Het was een spannende beslissing. En de eerste dagen drukten we de kinderen op het hart om voorzichtig te zijn. Al snel was het alsof Ana er altijd al was geweest. En nee, ze is geen pup die je nog van alles kan leren. Ana is eigenwijs en koppig en luistert wanneer het haar uitkomt. Ze steekt het liefst de straat over om iedereen die ze maar ziet te begroeten. En is beresterk. Kan onze oudste (6) haar vasthouden? Af en toe, kleine stukjes. Rent ze achter ballen aan? Als ze er zin in heeft, want ze is het niet gewend om te spelen. Maar ze doet geen vliegt kwaad en biedt onvoorwaardelijke liefde. De kinderen liggen bij haar in haar mand en op de bank. Ze is ook wel eens omschreven als therapie hond, als je verdrietig bent of niet lekker in je vel zit, ga dan naar Ana. Ze is de rust zelve. Ze komt bij je liggen en kijkt je met haar grote ogen blij aan.

Ana hoort echt bij ons gezin. En we raden iedereen aan om niet te kijken naar leeftijd, uiteindelijk gaat het erom of de hond bij je past goed.

Een volwassen hond geadopteerd; Zoë (Joey +-3jr in de safe haven geleefd)

Een dik jaar geleden besloten mijn kinderen en ik om een 2e hond in huis te halen. Wij hebben al een dwergpoedeltje maar wilden graag nog een hond. Welk ras we graag in huis zouden halen daar waren we nog niet echt uit. Terug een poedel of eens iets heel anders? Wel vonden wij het belangrijk dat het een echte familiehond zou worden.

Al snel kwamen we via een vriendin terecht bij de organisatie Stichting For the Strays – Paws of Greece.  Eerlijk vond ik hen in het begin wel streng, veel eisen, veel vragen,.. .  Nadien beseften we wel dat zij het enkel heel goed voorhebben met de honden en zeker willen zijn dat hun honden in een warm en liefdevolle thuis terecht zouden komen. 

Na de intake, een 1e gesprek en een virtueel huisbezoek dat positief bevonden werd mochten we op zoek naar een hond die wij graag zouden verwelkomen in ons gezin.

Wij waren eerst, zoals veel mensen aan het kijken tussen al de pups. En eerlijk, wat waren ze allemaal schattig! Toch besloten wij ook een kijkje te nemen bij de honden boven het jaar. Daar viel ons oog al snel op de prachtige Joey! Ze was zo mooi, en door de beschrijving van de organisatie konden wij opmaken dat ze super lief was! Maar ze was al 3 jaar! Ai, 3 jaar enkel buiten geleefd, 3 jaar geen warmte van een knusse woning mogen ervaren,… .  Zou ze nog wel kunnen aarden in een huis, zou ze nog gewoon kunnen worden aan al de nieuwe indrukken die ze hier zou opdoen? Hoe zou ze reageren op ons 3 als haar baasjes?  Veel vragen maar we besloten er toch voor te gaan, zeker toen we konden lezen dat de safe haven wellicht zou sluiten en Joey een hond was die het op straat niet zou kunnen redden.

3 oktober 2022 was het zover! Ze zou in de vroege namiddag landen in Nederland! Hoe spannend, wat keken we ernaar uit. Wij waren zo blij om haar eindelijk te ontmoeten. We gaven haar de naam Zoë, dit om het niet nog spannender voor haar te maken, want het lijkt hard op Joey.

De 1e maanden was het een grote aanpassing voor Zoë, wij gaven en geven haar nog steeds al de tijd en ruimte die zij nodig heeft om te wennen aan het leven in België, in een huis, in een tuin die ze niet moet delen met vele andere honden, aan ons, haar baasjes die haar doodgraag zien! En wat waren en zijn wij nog steeds verbaasd hoe goed ze het doet, langzaam maar zeker begon ze ons steeds meer te vertrouwen, kwam ze rustig naar ons toe, ligt ze lekker mee in de zetel, komt ze likjes geven en is ze gek op wandelen in het bos, wat ze trouwens al heel snel heel goed deed en nog heel goed doet! Wat ik nog steeds heel vreemd vond maar natuurlijk heel leuk, ze was van dag 1 zindelijk! Ze heeft nooit een plasje in huis gedaan, bijt niets stuk, dus het puppygedrag wat minder leuk is hebben wij met Zoë niet gehad.

Wij zijn ondertussen 6 maanden verder en wij kunnen alleen maar vol liefde en fierheid over haar praten.  De angst om een ‘oudere’ hond in huis te halen was totaal ongegrond! Wij zijn zo blij dat wij haar hier een fijn leven kunnen geven, dat ze in alle veiligheid en met heel veel liefde mag genieten van haar leven! Ik zou dit zeker opnieuw doen!  Ze is gewoon fantastisch, lief, aanhankelijk en ook heel mooi😊.

Ook veel lof over de organisatie, duidelijke communicatie, zeggen hoe het is en je kan hen steeds contacteren wanneer je met vragen zit! Zeker doen zou ik zeggen!

Groetjes,

Norah, Corneel en Ine

Herziene informatie aangaande de adoptiebijdrage (vanaf 30-01-2023)

Wederom is gebleken dat wij sinds de uitbraak van de oorlog in Oekraïne (en de daarmee aanhoudende prijsstijgingen), en het uitblijven van vluchtbegeleiders niet meer van de huidige adoptiebijdrage rond kunnen komen. Daarbij heeft zowel de Pettaxi, als Transavia haar prijzen verhoogd. De adoptiebijdrage wordt hierdoor op 30-01-2023 verhoogd naar €475,00*.
Hier komen (eventueel) de volgende kosten nog bij:

  • Importregistratie en NDG (voor het overzetten van de chip op uw naam; dit dient u, bij adoptie direct vanuit het buitenland, zelf bij de dierenarts te doen).
  • Overschrijving NDG bij adoptie vanuit Nederland.
  • Afnemen COVID19 test incl. certificaat (gedeeld door het aantal adoptanten van uw reis. Dit is al lang niet meer voorgekomen, maar wij sluiten niet uit dat de overheid weer maatregelen gaat nemen in de toekomst).
  • Aanschaf anti-ontsnappingstuig bij ons**.

Wij vragen u tegelijk met het ondertekenen van de adoptie-overeenkomst een aanbetaling van €100,00. De restsom van de adoptiebijdrage dient voor aankomst van de hond in Nederland, of voor de overdracht, te zijn voldaan.

*Voor aspirant adoptant waarmee wij reeds in gesprek zijn, geldt de oude adoptiebijdrage.
**U zult tijdens de aankomst een anti-ontsnappingstuig bij ons aan moeten schaffen. De maat wordt bij aankomst bepaald en kunnen wij dus niet van te voren in rekening brengen. De kosten kunt u hier terugvinden.